Thema uit Een Cursus in Wonderen - 65 - Het afdwalen van de denkgeest een halt toeroepen

Deze morgen hebben we het over een passage uit hoofdstuk 2 van de tekst die oorspronkelijk bedoeld was voor Helen, maar die duidelijk voor elk van ons is bedoeld. (T2.VI.4:6). In die passage zegt Jezus tegen Helen dat zij veel te tolerant is tegenover het afdwalen van haar denkgeest. Wat hij hiermee bedoeld is projectie. Wat hij meer bepaald tegen Helen en tegen ons allemaal zegt is dat we de neiging hebben om ons denken te laten afdwalen via projectie naar het lichaam en al onze zorgen, al onze problemen, alle oorzaken voor ons ongemak te zien als iets wat buiten onze denkgeest is. Het hele standpunt van deze passage is om Helen en ons allemaal erop te wijzen dat het doel van deze Cursus is ons te leren om de kracht van ons denken te respecteren, wat betekent de kracht van de keuzemogelijkheid van ons denken tussen of het ego of de Heilige Geest als onze leraar. Om ervoor te kiezen of we enerzijds ons leven willen doorbrengen als een gevangene in de leerschool … , excuseer, als een gevangene in een lichaam of ons te zien als zijnde in een leerschool waarin we de lessen van vergeving kunnen leren die ons terug leiden naar huis. Een andere manier om naar dit idee – te tolerant te zijn tegenover het afdwalen van onze denkgeest – te kijken is door hoog sensitief te worden voor onze keuze voor het denksysteem van het ego: telkens we een onvriendelijke gedachte hebben, een oordeel, gedachten van lijden van andere mensen onszelf een halt toeroepen en te zeggen: ‘dit is niet oké’.

Een groot probleem die we allemaal als studenten van Een Cursus in Wonderen kennen is dat we een onderscheid maken in de leer ervan en we ons niet aansluiten bij de leer ervan om onze oordelen van elke dag los te laten. We zien ons als een student van de Cursus of mensen die een workshop of klas hier in de stichting volgen. Wij zeggen hen dan dat wanneer ze hier buitenstappen het is alsof alles waar zij naar geluisterd hebben, alles waarvan je eenvoudig weet dat het waar is, het ene oor in en het andere weer uitgaat omdat je blijft toegeven aan je speciale relaties zonder erover na te denken of verontrust te raken over hetgeen je zopas naar geluisterd hebt. Dit is net zo wanneer je iets gelezen hebt in de Cursus. Wat dus werkelijk behulpzaam is, is om tegen jezelf te zeggen: ‘dit is niet langer oké. Ik zal het niet langer toestaan dat mijn denkgeest afdwaalt.’

In hoofdstuk 2 verwijst Jezus tevens naar de bekende conversatie tussen Helen en Bill dat er een andere manier moet zijn, daar waar hij zegt dat wij allemaal vrij tolerant zijn tegenover pijn, dat we allemaal tot een zekere hoogte een grote verdraagzaamheid voor pijn hebben, maar dan zeggen: er moet een andere manier zijn. Het is voor mij niet langer oké om een leven vol lijden en pijn te hebben.’ En daarom denk ik dat als een soort mantra voor de student van de Cursus het heel behulpzaam is om te zeggen dat het niet oké is. Telkens wanneer je een onvriendelijke gedachte hebt over iemand, over iets om zo snel je kan jezelf een halt zou moeten toeroepen en zeggen: ‘dit is voor mij niet langer oké’. Ik wil andere mensen niet kwetsen. Ik wil mijzelf niet kwetsen en onvriendelijke gedachten hebben of deze nu van weinig belang zijn of groter gevolg hebben, het is niet langer oké want dit raakt ons allemaal. Het onderscheidt ons in/als het Zoonschap, het versterkt de gedachte dat we afgescheiden zijn, het versterkt de gedachte dat we een lichaam zijn en geen denkgeest en het maakt het complete denksysteem van het ego werkelijk en ontkent het denksysteem van Jezus, die er de correctie van is.

Dus net zoals Jezus tegen Helen zei dat ze veel te tolerant was bij het afdwalen van haar denkgeest zeg ik nu tegen jou om tegen jezelf te zeggen dat het niet langer oké is om gedachten te hebben die pijn doen, gedachten die afscheiden, gedachten die de eenheid van het Zoonschap fragmenteren. Probeer gedurende de dag zoveel als mogelijk, minuut per minuut, seconde per seconde te zeggen: het is niet oké om deze gedachten te hebben. Waarom volharden om het voor mezelf niet makkelijk te maken, ongelukkig en mezelf afgescheiden te houden van de liefde waarvan ik gezworen heb dat ik er wil naar terug keren.
Wat steeds aan ons is blijven trekken, waar elke student van de Cursus toe aangetrokken is, is de liefde die er de bron van is, de liefde die elke bladzijde ervan doordringt, waarvan de liefdesvonken afspringen recht tot in ons hart. Waarom willen we hier afgescheiden van zijn, toegeven aan het afdwalen van onze denkgeest, toegeven aan onvriendelijke gedachten, deze rechtvaardigen, toelichten en doen alsof zij geen verschil uitmaken. Dit is niet langer oké.

Ik denk daarom wanneer elke student van Een Cursus in Wonderen telkens en telkens weer kon zeggen ‘mijn ego is niet langer oké en ik wil/zal het niet langer tolereren’ dan zal dit ons vlugger brengen naar de liefde waarvan een ander deel in ons naar hunkert om terug te keren en ons weer eigen te maken.