Dagelijkse verwijzing uit De Verdwijning van het Universum naar Een Cursus in Wonderen

Het lichaam is de afgod van het ego: het vleesgeworden geloof in zonde dat vervolgens naar buiten wordt geprojecteerd. Dit produceert wat een muur van vlees lijkt rond de denkgeest, houdt deze in een nietig plekje ruimte en tijd gevangen, is onderworpen aan de dood en met slechts een ogenblik toebedeeld waarin het zucht en treurt en sterft ter ere van zijn meester. En dit onheilig ogenblik lijkt het leven te zijn: een ogenblik van wanhoop, een nietig eiland van droog zand, verstoken van water en onvast gevestigd op vergetelheid. Hier houdt de Zoon van God kortstondig halt om zijn toewijding te bieden aan de afgoden van de dood en dan verder te gaan. En hier is hij meer dood dan levend. Maar hier is het ook dat hij opnieuw zijn keuze maakt tussen afgoderij en liefde. Hier wordt hem de keuze gegeven dit ogenblik te besteden aan een huldeblijk aan het lichaam of toe te laten dat hij ervan wordt vrijgemaakt. Hier kan hij het heilig ogenblik aanvaarden dat hem ter vervanging van het onheilige dat hij voordien gekozen had wordt aangeboden. En hier kan hij leren dat relaties zijn verlossing betekenen en niet zijn ondergang.