Dagelijkse verwijzing uit De Verdwijning van het Universum naar Een Cursus in Wonderen

De aantrekkingskracht van schuld wekt angst voor liefde op want liefde zal absoluut nooit naar schuld kijken. Het is de aard van liefde alleen naar de waarheid te kijken want daar ziet zij zichzelf en daarmee wil ze zich in heilige harmonie en compleetheid verenigen. Zoals liefde onvermijdelijk voorbijziet aan angst, zo ziet angst onvermijdelijk geen liefde. Want liefde behelst even zeker het eind van schuld als angst erop is aangewezen. Liefde wordt slechts tot liefde aangetrokken. Doordat ze volkomen voorbijgaat aan schuld ziet ze geen angst. Doordat ze volstrekt zonder aanval is kan ze niet bang zijn. Angst wordt aangetrokken tot wat liefde niet ziet en elk gelooft dat wat de ander ziet niet bestaat. Angst kijkt met precies dezelfde toewijding naar schuld als waarmee liefde kijkt naar zichzelf. En beide hebben boodschappers die ze uitzenden en die naar ze terugkeren met boodschappen geschreven in de taal waarin zij eropuit werden gestuurd.

De boodschappers van de liefde worden zachtmoedig uitgezonden en keren terug met boodschappen van liefde en zachtmoedigheid. De boodschappers van de angst krijgen nors de opdracht schuld op te sporen, ieder greintje kwaad en zonde dat ze kunnen vinden te koesteren en op straffe des doods niets ervan te verliezen en het eerbiedig voor hun heer en meester neer te leggen. Waarneming kan geen twee heren gehoorzamen die elk in verschillende talen boodschappen over verschillende zaken vragen. Waar angst zich mee voedt daaraan gaat liefde voorbij. Wat angst eist dat kan liefde niet eens zien. De hevige aantrekkingskracht die schuld uitoefent op angst is in de zachtmoedige waarneming van de liefde volkomen afwezig. Waar liefde naar kijkt, dat is voor angst zonder betekenis en totaal onzichtbaar.

Is dit niet onvermijdelijk? Op bevel van angst jaagt het lichaam schuld na en is het dienstbaar aan zijn meester wiens aantrekking tot schuld de hele illusie van het bestaan daarvan in stand houdt. Dit nu is de aantrekkingskracht van pijn. Door deze waarneming beheerst wordt het lichaam de dienaar van pijn, zoekt die plichtsgetrouw op en gehoorzaamt aan het idee dat pijn genot is. Het is dit idee dat ten grondslag ligt aan heel de zware investering die het ego in het lichaam doet. En het is deze krankzinnige relatie die het verborgen houdt, maar waar het zich desondanks mee voedt. Jou leert het dat lichamelijk genot geluk betekent. Maar tegen zichzelf fluistert het: ‘Het is de dood.’