Thema uit ECIW - 75 - Dissociatie van Een Cursus in Wonderen

Deze morgen hebben we het over het dissociëren van Een Cursus in Wonderen. Dit is de subtitel van een boek dat recentelijk verschenen is met de titel ‘Het einde van onze ontsnapping aan Liefde – van de dissociatie van Een Cursus in Wonderen naar aanvaarding’. Zoiets. Ik heb het alleen geschreven en ben de precieze titel ervan vergeten. J In ieder geval is het een belangrijk thema omdat het gaat over een vrij levendige ervaring die de meeste studenten van Een Cursus in Wonderen hebben, nl. dat men leest wat de Cursus zegt of men is hier aanwezig voor een workshop of een studiebijeenkomst en men voelt dat men op dezelfde golflengte zit met wat men leest of hoort, alles klinkt volkomen logisch om dan het boek op zij te leggen of het auditorium uit te stappen en gelijk terug te keren naar de normale typische reacties van het ego: de wereld wordt werkelijk gemaakt, de wereld heeft macht over hen, oordelen worden gerechtvaardigd, er wordt toegegeven aan hun speciale relaties, enz. enz. En dit is een heel gebruikelijke ervaring.

Bijna een gelijksoortig iets waarover bijna elke student van Een Cursus in Wonderen kan meespreken is dat hij of zij een passage uit de Cursus leest, beneden aan de bladzijde komt of aan het einde van een paragraaf en elk woord dat men zonet gelezen heeft reeds vergeten is. Dit is niet omdat zij niet slim genoeg zijn, maar het gaat werkelijk om de angst. Het is alsof hun ogen, hun denkgeest de woorden leest en er aan de hersenen en de ogen een signaal gegeven wordt dat zegt ‘sla hier geen acht op’. Je komt dus aan het einde van de pagina of de paragraaf en verrek je hebt er geen aandacht aan besteed. Dit zou wellicht niet het geval geweest zijn wanneer je iets in een tijdschrift leest, de krant of een of ander verhaal. Maar wanneer het de Cursus betreft raakt ons ego er vrij snel bij betrokken.

Reeds van in het begin herkennen we dat wat we aan het lezen zijn en wanneer we dit opvolgen, we het niet alleen intellectueel geloven, maar het ook integreren in onze dagelijkse ervaringen dat dit het einde van het ego inluidt want dit maakt niet alleen het denksysteem van speciaalheid, aanval, enz. ongedaan, het zal uiteindelijk het einde zijn van het individu die we denken te zijn en daarom moeten we onszelf voortdurend beschermen.

Het is in feite ook zo, zoals elke student van Een Cursus in Wonderen inmiddels wel weet, dat wij letterlijk de wereld gemaakt hebben op het macro-kosmische niveau en op microkosmisch niveau hebben we ons individueel lichaam gemaakt en noemen dit ons leven en dit om te ontsnappen aan de bedreiging in onze denkgeest. Het ego zegt ons dat die bedreiging de wraak van God is – wat natuurlijk een leugen is. De echte bedreiging is dat ons keuzemakende zelf herkent dat hij zich vergist heeft door voor het ego te kiezen en dus opnieuw kiest. Dat is de bedreiging! En wanneer we opnieuw kiezen en naar de Stem luisteren van de Heilige Geest Die ons zegt dat de afscheiding nooit is gebeurd – wat het Verzoeningsprincipe is – dan volgt hieruit dat alles wat voortvloeit uit dit geloof in de werkelijkheid van de afscheiding ook niet is gebeurd, wat dus wil zeggen dat wij er ook nooit geweest zijn.

Zoals het begin van hoofdstuk 28 uit de tekst zegt (T28.I.1:6-7): de wereld was reeds lang voorbij en de gedachten die haar gemaakt hebben bestaan niet langer.’ We houden ons dus vast aan een herinnering die nooit gebeurd is of dat wat leek te gebeuren werd, in dat moment waarop het leek te gebeuren, reeds ongedaan gemaakt.

Dit is dus de angst die we kennen en dit leidt ons aan de ene kant tot het grijpen naar Een Cursus in Wonderen waarbij we geloven wat hij zegt, maar aan de andere kant – de kant die onze ervaringen en ons dagelijks leven vertegenwoordigt – waardoor we het vergeten en het erop lijkt dat er een barrière is, wat in de psychologie ‘dissociatie’ genoemd wordt, waarbij we ons van iets waar we bang van zijn losmaken. En omdat het onderricht van Een Cursus in Wonderen ons zo ongerust maakt en ons zo beangstigd omdat ons eigenlijk bestaan bedreigd wordt dissociëren wij ons ervan en zetten een stap opzij, ervan weg. En terwijl we dit intellectueel wel aanhangen, beleven we toch ons dagelijks leven alsof dit niet waar is.

Wat er nu nodig is eens we dit gewaar worden is niet meer dan dat we ons hiervan echt bewust zijn. Het ergste wat we kunnen doen is ons te verzetten tegen die angst, te proberen deze barrière van dissociatie te doorbreken waardoor hij eerder aangesterkt wordt.

Wat Jezus ons nu vraagt om te doen is te kijken, met hem, naar de angst voor de Cursus waarvan een deel van ons dit omhelst, ons leven aan geeft, waarvan we zweren hieraan vast te houden, enz. en hiernaar te kijken en te beseffen dat dit mij angstig maakt en dat is omwille van de angst die de enige manier is om mijzelf te beschermen, mijn speciale individuele zelf is door mij af te splitsen of mij ervan te dissociëren en hierbij geloven dat ik kan ontsnappen aan de liefde omdat in de aanwezigheid van de volmaakte Liefde, die de enige echte Liefde is, er geen ruimte is voor individualiteit. Waar geen ruimte is voor dualiteit. Geen ruimte is voor speciaalheid. Er is enkel die volmaakte Liefde die geboren is uit de volmaakte Eenheid van God en Zijn schepping.

Dus, nogmaals, het enige wat we moeten doen is in eerste instantie ons bewust worden dat we ons dissociëren en onszelf hierover niet veroordelen, onszelf hierover niet schuldig voelen, maar er ook niet aan toegeven of beredeneren, maar die angst naar de liefdevolle aanwezigheid van Jezus in onze denkgeest te brengen waardoor een einde komt aan deze dissociatie. Dit doen we, dag in en dag uit door voortdurend deze lessen van vergeving in praktijk te brengen door zonder oordeel naar de wereld te kijken en door op een zachtaardige manier naar alle mensen te kijken.

Dit is het begin voor het ongedaan maken van dissociatie omdat het denksysteem van het ego allesbehalve zachtaardig is. En door dit dus dag in en dat uit te oefenen komt er een einde aan deze afsplitsing en brengt dit ons terug naar de liefde waar we misschien bang voor zijn, maar waar we ook, meer dan iets anders, naar verlangen.