Dus God hoeft mij niet te vergeven; ik moet mijzelf vergeven door anderen
te vergeven in plaats van ze aan te vallen. Zelfs al is het alleen maar een
mentaal oordeel en ik niets zeg of doe, een aanvalsgedachte is nog steeds een
aanvalsgedachte. Dat is de reden waarom ik mijn gedachten in de gaten moet
houden. Of ik nu aanval of vergeef, ik doe het mijzelf aan omdat uiteindelijk
deze mensen niet echt zijn – ze zijn slechts symbolen van wat er in mijn geest
zit. De wereld heeft Gods vergeving niet nodig; mensen moeten zichzelf vergeven
door de beelden die ze zien te vergeven.
De Cursus is hier heel duidelijk in:
God
vergeeft niet omdat Hij nooit veroordeeld heeft. En er moet veroordeling zijn
voordat vergeving nodig is. Vergeving is de grote noodzaak van deze wereld,
maar dat komt omdat ze een wereld van illusies is. Zij die vergeven bevrijden
zichzelf zo van illusies, terwijl zij die nalaten te vergeven zich daaraan
binden. Zoals jij alleen jezelf veroordeelt, zo vergeef jij ook alleen jezelf.
Maar hoewel God niet vergeeft is Zijn Liefde toch
de basis voor vergeving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten