De metafysica van de afscheiding - dag 14 - afscheiding = afwijzing

Door de strategie van het ego ontkennen we onze ware identiteit dus 2 keer. Eerst ontkennen we dat we geest zijn door een identiteit naar buiten te projecteren om vervolgens de oorzaak van alle pijnlijke of leuke ervaringen toe te wijzen aan iets buiten ons. In zijn boek 'Verslaafd aan liefde' omschrijft Jan Geurtz deze dubbele ontkenning als volgt: de kern van onze identiteit is het negatieve geloof, onze zelfafwijzing. Door deze zelfafwijzing raken we verstrikt in negatieve aannames van onze natuurlijke staat van onszelf. Dit is de eerste laag van de versluiering van onze natuurlijke staat van zijn. Deze negatieve aanname is volgens de Cursus dus ons geloof dat we ons hebben afgescheiden van de Bron.

Vervolgens zegt Jan Geurtz: We hebben een enorme afkeer tegen deze versluiering. - dit wordt in de Cursus omschreven als het schuldgevoel dat we hebben tegenover de zonde. Uit deze afkeer, deze aversie vloeit de rest van onze identiteit voort. De identiteit die hieruit voortvloeit moet dienen om deze pijnlijke zelfafwijzing te bedekken. Hier ontstaat de ontkenning van de ontkenning: we weten niet eens meer dat er een natuurlijke staat is waarvan we vervreemd zijn, we willen alleen af van dat pijnlijke gevoel van ontoereikendheid en waardeloosheid. Tot zover het citaat uit 'Verslaafd aan liefde' van Jan Geurtz.

Ik was bijzonder opgetogen toen ik deze woorden in zijn boek las omdat het mijn inziens een duidelijke verwoording is van deze dubbele ontkenning. Klein detail, Jan Geurtz is geïnspireerd door het boeddhisme.

(wordt vervolgd)