Dag 17 van de reis door het werkboek van Een Cursus in Wonderen

De wolken van schuld voorbij

In de lessen 69 en 70 waar de focus gericht is op het proces om door de wolken van schuld te gaan vertelt Jezus ons dat hij degene is die ons hier doorheen zal helpen.

Lessen 68 tot en met 72 stellen het verlossingsplan van het ego door schuld en aanval tegenover Gods verlossingsplan: naar binnen keren en vergeven. In eerste instantie bestaat het verlossingsplan van het ego -  wat het plan is om het ego-zelf te behouden - erin om gedachten van schuld en aanval in de denkgeest reëel te maken en vervolgens deze inhoud te projecteren ons zo achterlatend met een gevoel van schuld en aanval dat nu buiten onszelf wordt waargenomen. Onze focus is nu gericht op de fysieke geestloze wereld, het toppunt van de strategie van het ego.

Gods verlossingsplan, in feite dat van de Heilige Geest, is dat we aan de hand van het wonder aanvalsgedachten terugbrengen naar de denkgeest waar ze zonder oordeel worden bekeken om dan te worden losgelaten. Het plan van het ego laat ons naar buiten kijken, het plan van de Heilige Geest is om onze aandacht naar binnen te brengen.

Les 69 ziet wolken als een symbool voor de verstoring van het ego op de waarheid. In de oefening van alinea vier worden we gevraagd ‘de totale inhoud van wat gewoonlijk ons bewustzijn in beslag neemt los te laten.’ De wijze om de inhoud, van wat zich in het algemeen in ons bewustzijn afspeelt (aanvalsgedachten, grieven, etc.), los te laten is eenvoudig door er zonder oordeel naar te kijken. 

Ik wil hier echter wel nog eens de nadruk leggen op het feit dat het werkboek niet als een vervanging van de tekst mag genomen worden omdat dit proces, zoals het hier wordt voorgesteld heel makkelijk klinkt door te stellen dat het enige wat we moeten doen is onze ogen te sluiten, aan onze grieven te denken, ze los te laten en ons dan terug te vinden, koesterend in het licht van de Hemel. We weten allemaal dat het in de praktijk niet zo makkelijk is. 

Het gevaar schuilt erin te denken dat het wel zo is omdat we dan zullen denken dat we het ego los gelaten hebben, wat helemaal niet het geval is. Wat we wel gedaan hebben is dat we onze aanvalsgedachten opgeborgen hebben in de denkgeest om onvermijdelijk van daaruit op een niet liefdevolle manier aan de oppervlakte te komen.

Jezus vraagt ons vervolgens om onze denkgeest voor te stellen als een reusachtige cirkel, omringd door een laag zware donkere wolken. We kunnen alleen de wolken zien omdat we buiten de cirkel lijken te staan. (Wd1. 69. 4:2-3) Jezus ontleent hier een beeld uit een eerder gebruikt deel van de tekst die veel ingewikkelder klinkt (T. 18. IX. 5-8). 

De wolken zijn onze investering in de wereld van speciaalheid met ons lichaam als onze belangrijkste bezigheid. De ‘laag donkere wolken’ is het denksysteem van het ego dat naar buiten is geprojecteerd. Herinner je dat Jezus ons zegt dat het niet nodig is om te begrijpen waar hij het over heeft. We moeten alleen maar doen wat hij van ons vraagt. Voor het doel van de oefening is het enkel nodig dat we voorbij de wolken reiken en terugkeren naar de denkgeest. 

De schuld in de vorm van deze wolken wordt op de wereld geprojecteerd en verduistert zo het licht in onze keuzemakende denkgeest. Wanneer we ‘buiten de cirkel staan’ kunnen we de denkgeest niet zien met als gevolg identificatie met het lichaam. Wanneer we buiten onze denkgeest zijn zien we slechts de wolken en is het moeilijk te geloven dat er een schitterend licht door de wolken verborgen wordt gehouden. De wolken lijken de enige realiteit te zijn. Het lijkt er zelfs op dat zij het enige zijn wat er te zien valt. 

We weten allemaal dat wanneer we midden in een aanval, een depressie of een angst zitten of we voelen pijn dat dit het enige is wat werkelijk lijkt te zijn. Wanneer we in de wereld betrokken zijn bij een of andere situatie waarvan we denken dat die belangrijk is dan kunnen we het licht dat in de denkgeest schijnt, niet waarnemen. De wolken van de wereld vragen al onze aandacht. Ze zijn een krachtig afleidingsmanoeuvre, wat natuurlijk het doel ervan is. God lijkt dan een grote mythe, een onbestaand iets, Jezus een niet bestaand wezen en vergeving absoluut onmogelijk. Er is niemand in deze wereld die dit niet herkent en iedereen weet hoe dit voelt want het is de reden waarom we hier zijn. Van zodra we de wolken als de enige realiteit zijn gaan zien hebben we geen enkele poging meer gedaan eraan voorbij te zien omdat we over geen enkele aanwijzing beschikten dat er iets anders zou zijn. Dit is precies het doel van de wolken van schuld, geprojecteerd als de wolken van lichamelijke problemen en zorgen die de denkgeest verbergen. Anderzijds is het doel van het werkboek en van Een Cursus in Wonderen om ons eraan te herinneren dat er inderdaad een licht schijnt in onze denkgeest en dat er een andere weg is, dat er iets anders dan schuld is in onze denkgeest.