Dag 20 van de reis door het werkboek van Een Cursus in Wonderen

Vraag: Jezus spreekt hier niet over het kijken naar deze wolken.

Antwoord: Klopt. Het idee van kijken is pas later in het werkboek aan de orde, maar neemt een belangrijke plek in de tekst in. Wat ik hiermee wilde duidelijk maken is dat we in het werkboek niet het totale theoretische pakket of het volledige vergevingsproces krijgen. Dit is ook de reden waarom het zo makkelijk lijkt en waarom er zoveel mensen geneigd zijn om enkel met het werkboek te werken en de tekst terzijde te laten liggen. We kunnen de wolken niet loslaten, we kunnen ons niet ontdoen van de wolken, wanneer we er niet eerst naar kijken omdat, zoals de tekst het uitlegt, door er niet naar te kijken ze blijven bestaan. Ontkenning is een van de meest basale en krachtigste van alle verdedigingen.

Jezus’ hand vastnemen wil zeggen, samen met hem naar onze boosheid, bezorgdheid, depressie en schuld te kijken, maar zonder oordeel. Wanneer we kijken en tevens hopen dat hij dit allemaal van ons weg zal nemen dan maken we het werkelijk, wat zoveel wil zeggen dat we er niet naar gekeken hebben, maar veroordeeld. Dit is een belangrijk iets. Wanneer we blijven vasthouden aan de gedachte dat Jezus het probleem van ons zal wegnemen, dan zeggen we hiermee dat er een probleem is. Er is echter geen probleem, alleen is het de denkgeest die gelooft dat er een probleem is. Kijken met Jezus betekent ons er bewust van worden dat wat we ook voelen, dit geen enkel gevolg heeft op zijn liefde voor ons. Het is alleen die liefde en vrede van de denkgeest die voor ons van belang is. Want het is inderdaad slechts dit wat binnen de illusoire wereld van afscheiding werkelijk is.

De bedrieglijkheid van de afscheiding begon met de aanvalsgedachte van de Zoon van God, met zijn behoefte zich de plaats van God op de troon toe te eigenen en door dit als zijn bezit te nemen werd het voor God onmogelijk ooit nog van hem te kunnen houden. Dit vind je dus terug in het bekende Joods-Christelijke verhaal van Adam en Eva waarin God op het einde deze twee zondaren verbant uit de Hof (de Hemel) en voor de poort van de Hemel de wacht liet houden door een engel met brandende zwaarden die ervoor moeten zorgen dat ze nooit meer de Hemel binnen kunnen. Zie je wat een prachtige weergave dit is van het denksysteem van het ego. Het is dus essentieel je er bewust van te worden dat Jezus om hulp vragen om het probleem weg te nemen betekent dat men het probleem werkelijk maakt wat, nogmaals, om het met de woorden van de eerste lessen van het werkboek te zeggen dat we niets zien omdat we iets zien dat er niet is.

Zoals ik reeds eerder heb benadrukt zijn de eerste werkboeklessen ongelofelijk in wat zij onderwijzen. Jezus bedoelt het letterlijk wanneer hij zegt dat als we een probleem buiten ons zien, we helemaal niet zien omdat er buiten ons niets anders is dan een hallucinatie. Samen met hem gaan wil zeggen kijken door zijn ogen. De zinnen zoals ‘het aan hem overlaten’, ‘door de wolken heen gaan’ en ‘zijn hand nemen’ drukken dit proces van kijken naar onze egogedachten uit en ze niet langer macht toe te kennen om onze liefde voor Jezus en zijn liefde voor ons, te verstoren. Op die manier kopiëren we het oorspronkelijke Verzoeningsprincipe dat onze aanvalsgedachten op God geen enkel effect hebben … dat niet één noot in de Hemel wordt gemist. Er is niets gebeurd.

Dit wil niet zeggen dat we onze angst, onderdrukking, lijden, depressie of schuld moeten ontkennen. We kijken naar al wat we ervaren, maar beschuldigen onszelf of iemand anders hier niet langer voor waardoor het verdwijnt. Dit kan banaal lijken, maar het is wel cruciaal. Dit is wat Een Cursus in Wonderen onderscheid van bijna elk ander spiritueel pad dat ik ken: we worden niet gevraagd het ego te ontkennen, we worden gevraagd ernaar te kijken zonder een gevoel van schuld en dit doel - kijken zonder schuldgevoel - te herkennen. Wat ons in staat stelt om zonder oordeel te kijken is de hand van Jezus vast te nemen, de reden waarom hij deze vriendelijke aanbeveling maakt: ‘beeld je, wanneer we door de wolken gaan, in dat ik jouw hand vasthoud en je leid. En ik verzeker je dat dit geen hersenschim zal zijn.

(wordt vervolgd)