Les 31. – Ik ben niet het slachtoffer van de wereld die ik zie. – deel 1

Voor velen is dit de favoriete les of de minst favoriete. Zoals reeds eerder gezegd ontwikkelt het leven van iedereen zich als een verdediging tegen de pijn uit het slachtofferschap van de kinderjaren. Dit wordt door onze samenleving in ere gehouden. 

Deze les ondermijnt daarom in grote mate ons bestaan, zowel fysiek als psychisch. Wanneer je niet langer het slachtoffer bent van de wereld die je ziet dan heb je ook geen enkele verdediging meer nodig. Stel je je leven eens voor zonder verdedigingen! In de traditionele psychologie wordt zelfs gezegd dat wanneer jij jezelf niet meer verdedigd er gedacht wordt dat je psychotisch bent. En gezien vanuit het standpunt van de wereld is dit waar. Gezien vanuit de wereld is geïdentificeerd zijn met de Liefde van God inderdaad een vorm van psychose, omdat het indruist tegen alles wat als waar wordt beoordeeld, te beginnen met de onbaatzuchtigheid van een Zelf dat niet van deze wereld is. 

Dus wanneer de uitspraak: Ik ben niet het slachtoffer van de wereld die ik zie.’ waar is, dan is ons leven een leugen, betekenisloos en doelloos, het hoofdthema van deze eerste lessen. Hierdoor kan je begrijpen waarom Een Cursus in Wonderen angst wekt en waarom je het altijd op een of andere manier wil aanvallen of degene aanvallen die dit vertegenwoordigen. Deze leer ondermijnt alles wat je gelooft omtrent jezelf en de overtuigingen die jouw leven een betekenis hebben gegeven.

(1:1-3) Het idee van vandaag is de aanloop tot je bevrijdingsverklaring. Wederom moet dit idee toegepast worden zowel op de wereld die je buiten je, als op de wereld die je binnen je ziet. Bij het toepassen van het idee zullen we een oefenvorm hanteren die steeds vaker zal worden gebruikt, met variaties zoals aangegeven.

Het is duidelijk dat dit niet een bevrijding is zoals de wereld dit ziet. Het is een verklaring bevrijdt te worden van je ego, vrijgelaten te worden uit de levensgevangenis van schuld en projectie.

De volgende lijnen beschrijven een nieuwe vorm van oefenen die zowel een meer standvastige meditatie van het dagelijks idee omvat als zorgt voor een veelvuldige toepassing gedurende de dag. Zonder deze ‘frequente toepassingen’ zou iemands werk al makkelijk kunnen vervallen in een meer intellectuele benadering. Jezus vraagt ons om een dergelijke discipline te cultiveren zodat we waakzaam zijn voor de verleiding van onze illusoire gedachten van aanval afkomstig van het ego en we deze naar de met waarheid gevulde aanwezigheid van de Heilige Geest in onze denkgeest kunnen brengen, het proces van vergeving dat we beginnen herkennen.

(1:4) Deze vorm heeft in het algemeen twee aspecten, een waarbij je het idee wat langer achtereen beoefent, en een die bestaat uit het frequent toepassen van het idee door de dag heen.

In les 95 lezen vinden we een uiteenzetting over de noodzaak om onszelf te vergeven wanneer we vergeten zijn om onze oefeningen gedurende de dag te doen. Het is belangrijk dat we onze weerstand herkennen. Het is anders niet mogelijk om deze los te laten en ons voorbij die verdediging te bewegen naar de waarheid van de Liefde van God.

(2) Er zijn twee langere oefenperioden met het idee voor vandaag nodig, een ‘s morgens en een ‘s avonds. Drie tot vijf minuten valt voor elk aan te raden. Kijk in die tijd langzaam om je heen terwijl je het idee twee- tot driemaal herhaalt. Sluit je ogen en pas hetzelfde idee dan op je innerlijke wereld toe. Je zult aan beide tegelijk ontsnappen, want de innerlijke wereld is de oorzaak van de uiterlijke.

Jezus maakt het hier opnieuw duidelijk dat het innerlijke en het uiterlijke een en hetzelfde zijn. De oefeningen moeten daarom gedaan worden door het idee toe te passen op zowel wat je buiten je waarneemt als op dat waarvan je denkt dat het in je denkgeest is. We blijven er herhaaldelijk aan herinnerd worden dat het innerlijke de oorzaak is van het uiterlijke. Dit thema over oorzaak-gevolg krijgt meer en meer betekenis naargelang het onderricht verder wordt gezet en ons begrip ervan zich verdiept.

Wanneer we, in tegenstelling tot wat Jezus heeft gezegd, geloven dat hoe we ons voelen het resultaat is van de manier waarop mensen ons hebben behandeld, dan zeggen we dat de oorzaak buiten ons ligt, zeggen we dat het uiterlijke de oorzaak is van het innerlijke. Zo’n benadering maakt ons in deze wereld totaal hulpeloos omdat, ook al hebben we misschien de illusie dat we in staat zijn controle te hebben over bepaalde dingen, we maar heel weinig kunnen doen om controle te hebben over alles wat ons in deze wereld raakt. Uiteindelijk zijn de lichamen die we gemaakt hebben breekbaar en kwetsbaar en dat zijn ze inderdaad ook.

Wanneer we dit anderzijds omkeren en beseffen dat de oorzaak binnenin is, dan maakt het niet uit wat er buiten ons gebeurt, want we hebben nu de controle over dat wat we voelen: onze reacties op uiterlijke gebeurtenissen. We hebben geleerd dat wat we voelen en ervaren afkomstig is van de keuze die we gemaakt hebben. Verderop in het werkboek zegt Jezus dat we de controle hebben over het universum (zie les 253). En zoals we reeds besproken hebben, wanneer we het ego kiezen als onze leraar, dan ervaren we en nemen we de wereld op een zekere manier waar. Wanneer we Jezus als onze leraar nemen dan ervaren en nemen we de wereld op een totaal andere manier waar. Wij bepalen daarom onze ervaringen. Dat is het belangrijke van deze les, een belang dat niet onderschat mag worden gezien het de kern bevat van het onderricht van Jezus in Een Cursus in Wonderen.

(3) Laat bij het doorzoeken van je innerlijke wereld gewoon alle gedachten die door je denkgeest heengaan, tot je bewustzijn toe, waarbij je ze elk even in ogenschouw neemt en dan tot de volgende overgaat. Probeer er geen enkele hiërarchie in aan te brengen. Zie ze zo gelijkmoedig mogelijk komen en gaan. Blijf bij geen enkele in het bijzonder stilstaan, maar probeer de stroom gelijkmatig en kalm voorbij te laten gaan, zonder enige speciale investering van jouw kant. Herhaal het idee van vandaag voor jezelf zo vaak je wilt, terwijl je jouw gedachten zo rustig zit te observeren, maar doe dat zonder een gevoel van haast.

Dit is te vergelijken met vele boeddhistische mindtrainingsoefeningen. Het idee is om eerder de gedachten in je denkgeest te observeren. Wanneer je ze observeert wie is de jij die observeert. Dat is de sleutel. Je zal je uiteindelijk realiseren dat de jij die de gedachten in jouw denkgeest observeert, en die ook je uiterlijke waarnemingen observeert, de keuzemaker is, dat deel in je denkgeest die kiest tussen het ego of de Heilige Geest, tussen illusie en de waarheid. Het is niet de jij waar je normaal gezien aan denkt omdat sommige van de gedachten die je observeert gedachten over jezelf zullen zijn. Jezus start hier dus het proces om ons te trainen in het dissociëren, in de positieve zin van het woord, van de ego-identificatie die we werkelijk gemaakt hebben Wanneer ik mijn gedachten observeer en dat wat ik observeer is mijn ego in actie, zowel in negatieve als in positieve vorm, is de ik die observeert niet de ik die ik denk dat ik ben. Nogmaals, het is de keuzemaker.

(wordt vervolgd)