woensdag 30 september 2015

Thema uit Een Cursus in Wonderen - nr. 63 - Het ego verafschuwt leegte



In de middelbare school hebben we geleerd dat de natuur een afkeer heeft van een vacuüm. Nu is het niet alleen de natuur die dit verafschuwt, maar ook het ego verfoeit de leegte en dit wordt het onderwerp van ons praatje van deze morgen.
Het hele standpunt van de Cursus, iets wat ik reeds meerdere keren heb vernoemd, is dat ons gevraagd wordt de ontkenning van de waarheid te ontkennen. We worden gevraagd om te kijken naar het denksysteem van het ego - die de ontkenning van de waarheid is - en niet alleen het belang ervan voor ons te ontkennen, maar ontkennen dat het enige macht of betekenis voor ons heeft. En wanneer we dit doen dan zorgt dit voor de verdwijning van het ego.
De doelstelling van het hele denksysteem van het ego is te zorgen voor een enorme afleiding. Het doel van het ego is om ons te doen geloven dat dit de werkelijkheid is. Door in de werkelijkheid van het ego te geloven en aangezien het ego gesteund is op het idee van de een of de ander, is het zo dat wanneer we voor het ego kiezen we hiermee zeggen dat de Heilige Geest en Zijn denksysteem van verzoening en vergeving niet bestaat. Wanneer we het denksysteem van het ego tot onze identiteit en werkelijkheid maken dan bestaat de Heilige Geest vrijwel niet langer. De herinnering aan Hem en aan Zijn aanwezigheid is verborgen in onze denkgeest en het ego heeft Zijn plaats ingenomen.
In de tekst is er dat prachtige deel getiteld ‘Waar zonde verdwenen is.’ (T26.IV) en waar zonde verdwenen is, treedt liefde op de voorgrond. Waar zonde verdwenen is verschijnt de waarneming van de werkelijke wereld. Waar zonde verdwenen is verschijnt de waarheid. En dat is de leegte die door het ego verafschuwd wordt. Wanneer we het ego loslaten dan vormt zich dat vacuüm in onze denkgeest en dat is de uitnodiging, de verwelkoming voor de aanwezigheid van Liefde.
Bijna op het einde van het werkboek wordt ons gevraagd om als onze enige bekommernis de liefde te verwelkomen (W.d2.14.3:7). De Liefde uitnodigen is het verzoek aan het ego om weg te gaan, om tegen het ego te zeggen dat het niet langer onze gast in ons huis is - ‘Jij ben niet langer iemand van wie ik de opinie belangrijk vind. Jij ben niet langer iemand met wie ik de identiteit wil delen. Jij bent niet langer een leraar van wie ik de raad wil opvolgen.’ - en door het ego ontslag te geven, door de ontkenning van de waarheid te ontkennen door te zeggen: ‘jouw leugens geloof ik niet langer’ wordt de waarheid verwelkomd. In de Cursus wordt ons ook gezegd dat de Liefde op onze verwelkoming wacht en niet op de tijd (T13.VI.9:7).
Wat betekent dit nu om ‘de waarheid te verwelkomen’, wat betekent het om een plaats te bouwen waar zonde uit verdwenen is, is naar het ego kijken en zeggen: hiermee wil ik niet langer mijn denkgeest vullen. Ik wil een vacuüm maken. En de positieve betekenis van dit woord is dat ik het ego verban uit mijn koninkrijk door op een milde, zachtaardige manier te zeggen dat ik niet langer in het ego geloof. En wanneer we dit doen verdwijnt de zonde. Wanneer we er niet langer voor kiezen om ons te identificeren met het onjuist gerichte denken dan is het dit juist gerichte denken dat overblijft. En dit is de juist gerichte versie van de een of de ander waarbij de onjuist gerichte versie is dat ik het ego heb gekozen en de Heilige Geest heb opgeofferd. Maar het juist gerichte gebruik van dit principe is dat wanneer ik voor de Heilige Geest als mijn leraar kies ik hiermee het ego niet opoffer, het houdt gewoon op te bestaan. Zoals de Cursus zegt: het houdt op met er nog langer te zijn, het verdwijnt in zijn eigen nietigheid.
We willen dus allemaal leven met de gedachte dat het mijn doel is om in mijn denkgeest een plaats te maken waar zonde verdwenen is. Wat het ego gedaan heeft is een plaats te maken in mijn denkgeest waar de Liefde verdwenen is en het zichzelf benoemd heeft als de vervangende leraar van de Liefde, wat natuurlijk de speciale liefde is. Maar dit is de verwarring, dit is de opvulling, dit is wat onze denkgeest vult zodat we niet zuiver kunnen denken en we ons de Liefde van God niet kunnen herinneren.

Wat Jezus ons dus in de Cursus vraagt te doen is om in onze denkgeest een plek te maken waar de liefde niet is weggegaan - wat wil zeggen dat we daar niet tegen de Liefde hebben gekozen – maar een plaats te maken waar de zonde uit verdwenen is – wat betekent dat we er niet langer voor kiezen. En in dat vacuüm waaruit de zonde verdwenen is, verschijnt de Liefde en de schoonheid en heerlijkheid van de betekenis van ‘zijn’, in eerste instantie in ons juist gerichte denken en uiteindelijk in de werkelijke wereld. En vanuit de werkelijke wereld, waarvan de Cursus ons zegt dat we hier slechts een ogenblik blijven, reikt God naar beneden om ons op te tillen naar Hemzelf. Van dan af is alles verdwenen: het onjuist gerichte denken, het juist gerichte denken die de correctie hier op was, de keuzemaker die niet langer tussen een van beide moet kiezen en het enige wat overblijft is de Liefde van God die de Liefde van ons ware Zelf is. 

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Wie wordt er genezen, de patiënt of de heler, degene die vergeeft of degene die vergeven wordt? Het antwoord is: beide, want zij zijn één. Je kunt je de gewoonte maken om altijd een vergevende houding te hebben en …
… elke verleiding om jezelf als zwak en ellendig te zien te pareren met de woorden:
Ik ben zoals God mij geschapen heeft. Zijn Zoon kan niet lijden.
En ik ben Zijn Zoon.

Zo wordt de kracht van Christus uitgenodigd te zegevieren en al jouw zwakheid vervangen door de kracht die komt van God en nooit kan falen. En zo worden wonderen even natuurlijk als angst en ondraaglijke pijn dit leken te zijn voordat de keuze voor heiligheid werd gemaakt. Want in die keuze vallen alle valse onderscheidingen weg, worden illusoire alternatieven terzijde gelegd en blijft er niets over wat de waarheid in de weg kan staan.

dinsdag 29 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Er is een onmetelijke beloning voor diegenen die weigeren de beelden van ziekte, pijn, zwakheid, lijden en verlies serieus te nemen en in plaats daarvan de vergeving en genezing van de Heilige Geest te kiezen.

Jij bent zoals God jou heeft geschapen en dat geldt ook voor elk levend wezen waarnaar je kijkt ongeacht de beelden die jij ziet. Wat jij ziet als ziekte en als pijn, als zwakheid, lijden en verlies, is niets anders dan de verleiding jezelf als weerloos en in de hel te zien. Bezwijk daar niet voor en je zult zien dat alle pijn, waar en in welke vorm die zich ook voordoet, eenvoudig oplost als nevelslierten voor de zon. Een wonder is gekomen om Gods Zoon te genezen, de deur voor zijn dromen van zwakheid te sluiten en zo de weg te openen naar zijn verlossing en bevrijding. Kies opnieuw wat jij zou willen dat hij is en houd daarbij in gedachten dat elke keuze die jij maakt je eigen identiteit bepaalt zoals jij die zult zien en geloven dat die is.

maandag 28 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

In de vergevende verschuiving in de waarneming ligt jouw eigen waarheid besloten alsook die van je broeders en zusters. Want zoals de Cursus daarover uitweidt:

Jij bent zoals God jou heeft geschapen en dat geldt ook voor elk levend wezen waarnaar je kijkt ongeacht de beelden die jij ziet. Wat jij ziet als ziekte en als pijn, als zwakheid, lijden en verlies, is niets anders dan de verleiding jezelf als weerloos en in de hel te zien. Bezwijk daar niet voor en je zult zien dat alle pijn, waar en in welke vorm die zich ook voordoet, eenvoudig oplost als nevelslierten voor de zon. Een wonder is gekomen om Gods Zoon te genezen, de deur voor zijn dromen van zwakheid te sluiten en zo de weg te openen naar zijn verlossing en bevrijding. Kies opnieuw wat jij zou willen dat hij is en houd daarbij in gedachten dat elke keuze die jij maakt je eigen identiteit bepaalt zoals jij die zult zien en geloven dat die is.

zondag 27 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Als de patiënt of de heler de vergeving van de Heilige Geest aanvaardt dan is dit zijn houding:

Wat is de enigste vereiste voor deze omslag in de waarneming? Simpelweg dit: de erkenning dat ziekte iets is van de denkgeest en niets met het lichaam uitstaande heeft. Wat kost deze ‘erkenning’? Het kost je de hele wereld die je ziet, want het zal nooit meer zijn alsof de wereld over de denkgeest heerst. Want met deze erkenning wordt de verantwoordelijkheid daar waar ze thuishoort geplaatst: niet bij de wereld, maar bij hem die naar de wereld kijkt en haar ziet zoals ze niet is. Hij kijkt naar wat hij verkiest te zien. Niets meer en niets minder. De wereld doet hem niets aan. Hij dacht alleen van wel. Evenmin doet hij de wereld iets aan, want hij vergist zich in wat ze is. Hierin ligt de bevrijding van zowel schuld als ziekte want die zijn een en hetzelfde. Maar om deze bevrijding te aanvaarden moet de onbeduidendheid van het lichaam een aanvaardbaar idee zijn.

zaterdag 26 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de verdwijning naar de Cursus

Een compleet onschuldige geest zal nooit pijn lijden hoewel hij velerlei lessen kan kiezen om te leren. Het is mogelijk voor mensen die geen meesters zijn om hun pijn te verlichten en talloze opmerkelijke dingen te doen met hun denkgeest terwijl ze leren meesters te worden. Zoals Jezus in het Handboek zegt over de patiënt van een spiritueel genezer:

Aanvaarden dat ziekte een beslissing is van de denkgeest ter wille van een doel waarvoor hij het lichaam wil gebruiken, is de basis van genezing. En dit geldt voor genezing in elke vorm. Een zieke beslist dat dit zo is en hij herstelt. Als hij tegen herstel kiest zal hij niet genezen worden. Wie is de dokter? Alleen de denkgeest van de zieke zelf. Het resultaat is wat hij beslist dat het resultaat zal zijn. Speciale middelen lijken hem te helpen, maar ze geven slechts vorm aan zijn eigen keuze. Hij kiest ze om zijn verlangens in een tastbare vorm te gieten. En dat is precies wat ze doen en anders niets. In feite zijn ze totaal overbodig. De zieke zou zonder hun hulp gewoon kunnen opstaan en zeggen: ‘Ik heb dit niet nodig.’ Er is geen enkele vorm van ziekte die niet onmiddellijk zou genezen zijn.

vrijdag 25 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Genezing vereist een verschuiving in waarneming en zoals de Cursus voor jou vraagt en antwoordt:

Wat is de enigste vereiste voor deze omslag in de waarneming? Simpelweg dit: de erkenning dat ziekte iets is van de denkgeest en niets met het lichaam uitstaande heeft. Wat kost deze ‘erkenning’? Het kost je de hele wereld die je ziet, want het zal nooit meer zijn alsof de wereld over de denkgeest heerst. Want met deze erkenning wordt de verantwoordelijkheid daar waar ze thuishoort geplaatst: niet bij de wereld, maar bij hem die naar de wereld kijkt en haar ziet zoals ze niet is. Hij kijkt naar wat hij verkiest te zien. Niets meer en niets minder. De wereld doet hem niets aan. Hij dacht alleen van wel. Evenmin doet hij de wereld iets aan, want hij vergist zich in wat ze is. Hierin ligt de bevrijding van zowel schuld als ziekte want die zijn een en hetzelfde. Maar om deze bevrijding te aanvaarden moet de onbeduidendheid van het lichaam een aanvaardbaar idee zin.

donderdag 24 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Je weet dat Jezus een trucje met je uithaalt in de Cursus. Meestal spreekt hij over dat klein beetje bereidwilligheid dat het vereist. Maar dat geldt niet voor gevorderde studenten. In het Handboek voor Leraren zegt hij dat het een overvloed aan bereidwilligheid vereist.

In deze hopeloze situatie zendt God Zijn leraren. Zij brengen het licht der hoop van God Zelf. Er is een uitweg mogelijk. Die kan geleerd en onderwezen worden, maar dat vereist geduld en een overvloed aan bereidwilligheid. Hiervan uitgaande steekt de onloochenbare eenvoud van de les als een intens wit licht af tegen een zware horizon, want dat is het. Als woede uit een interpretatie en niet uit een feit voortkomt, is die nooit gerechtvaardigd. Zodra dit begrepen wordt, al is dit maar vaag, dan staat de weg open. Nu is het mogelijk de volgende stap te zetten. Eindelijk kan de interpretatie worden gewijzigd. Magische gedachten hoeven niet tot een veroordeling te leiden, want in wezen hebben ze niet de macht om schuld op te roepen. En dus kunnen ze worden genegeerd en zo in de meest ware zin worden vergeten.

woensdag 23 september 2015

Thema uit Een Cursus in Wonderen - 62 bis - Ik ben verantwoordelijk voor wat ik zie.



Deze middag bespreken we een zin die vaak door studenten van Een Cursus in Wonderen verkeerd begrepen wordt: ‘Ik ben verantwoordelijk voor wat ik zie’ en komt uit het deel ‘De verantwoordelijkheid voor het zien’ uit hoofdstuk 21 van de tekst (T21.II.2:3).
Als inleiding tot deze bespreking is het belangrijk te begrijpen dat wanneer de Cursus het heeft over zien of nog meer in het bijzonder, het heeft over waarneming, dan heeft hij het niet over datgene wat je ziet met je ogen. In alle drie de boeken van de Cursus wordt vaak herhaald dat ogen niet zien, oren niet horen, hersenen niet denken, lichamen niets doen. Wanneer ogen dus niet zien en Jezus zegt: ‘Ik ben verantwoordelijk voor wat ik zie.’, dan kan hij het niet hebben over wat mijn ogen zien omdat mijn ogen niet kunnen zien. En ook al is de Cursus niet altijd even consistent in het gebruik van zijn taal, hij is nooit niet-consistent voor wat betreft de inhoud. Wanneer Jezus dus spreekt over waarneming dan heeft hij het over interpretatie en dit maakt hij op verschillende plaatsen in de Cursus duidelijk. Dit wil zegen dus zeggen met wie ik interpreteer wat mijn ogen zien of wat mijn ogen geloven dat ze zien. Interpreteer ik aan de hand van dat wat mijn zintuigen mij terugzenden, de zintuigelijke gegevens die weerspiegeld worden, interpreteer ik dit met mijn ego of met de Heilige Geest? En dit bepaalt hoe ik waarneem. Wanneer ik voor het ego als mijn leraar kies dan wil dit zeggen dat ik voor schuld kies als mijn identiteit. Het ego zegt mij dat deze schuld afgrijselijk is dat wij hier (in de denkgeest) niet kunnen blijven. De pijn die dit teweegbrengt is ondragelijk, hier moeten we van af zien te komen en het naar buiten projecteren. Ik projecteer mijn schuld dus naar buiten en zie ik het dus in jou. Aangezien ik de leiding van het ego volg leidt deze schuld altijd tot projectie die op zijn beurt altijd leidt tot boosheid, irritatie en het beschuldigen van onrechtvaardigheid. En dit is dus hoe ik jou zal zien. Ongeacht wat jouw lichaam wel of niet doet, mijn interpretatie zegt dat jij de zondaar bent, dat jij tegenover mij gezondigd hebt of dat jij gezondigd hebt tegenover mijn geliefden. Je hebt gezondigd tegenover mijn religie, mijn ras, mijn regering of wat dan ook en ik zie jou dus op die manier. En de manier waarop ik jou waarneem bepaalt op zijn beurt op welke manier ik zal reageren.
Wanneer ik anderzijds voor Jezus of de Heilige Geest kies als mijn leraar dan is mijn identiteit niet schuld, maar onschuld. Onschuld uitbreiden is in de Cursus (en uiteindelijk hebben projectie en uitbreiding precies dezelfde dynamiek met dat verschil dat projectie voortkomt uit schuld en uitbreiding voorkomt uit onschuld), de dynamiek van wat we binnen in ons werkelijk hebben gemaakt en we buiten ons waarnemen - het principe van de Cursus dat projectie waarneming maakt.
In eerste instantie kies ik wat mijn realiteit is, schuld of onschuld, het ego of de Heilige Geest als mijn leraar en dat is datgene wat ik nu of zal projecteren of zal uitbreiden en buiten mij zal zien.
Als ik mijzelf dus als onschuldig zie, wanneer ik naar binnen kijk en ik gekozen heb voor de leraar van onschuld dan is dit datgene wat ik naar buiten toe uitbreidt en zie ik dat iedereen baadt in onschuld. Het maakt niet uit wat ze gedaan hebben of wat de wereld zegt dat ze gedaan hebben of niet gedaan hebben, ze worden nog steeds gezien als de onschuldige kinderen van God. En dat is waar ik verantwoordelijk voor ben en niet voor wat mijn ogen zien.
Wanneer ik ’s avonds televisie kijk en ik kijk naar het nieuws en hoor iets over een verschrikkelijke gebeurtenis die ergens in de wereld of in de samenleving heeft plaatsgevonden of ik hoor een bericht over een seriemoordenaar of over een verkrachter of een pedofiel en ik merk dat ik over deze persoon of over deze autoriteiten die deze dingen hebben laten gebeuren, oordelen heb. Waar ik verantwoordelijk voor ben is niet voor wat de pedofiel heeft gedaan of wat de verkrachter heeft gedaan of de regering heeft gedaan door bommen te gooien. Ik ben verantwoordelijk voor de manier waarop ik dit zie, wat dus wil zeggen dat ik verantwoordelijk ben voor de leraar waar ik voor kies. Het is dus heel belangrijk afstand te nemen van de gedachte die, wanneer de Cursus het heeft over zien, zegt wat jouw ogen zien.
Het is een grove misvatting van de boodschap van de Cursus en de onderliggende gedachte is natuurlijk de behoefte om het lichaam werkelijk te maken. Wanneer dus datgene wat ik zie werkelijkheid is en ik ben hier niet verantwoordelijk voor dan ben ik dus de oorzaak van alle brutaliteit die er in de wereld gebeurt omdat ik dit zie. Zo maak ik het denksysteem van het ego werkelijk waardoor ik de wereld werkelijk maak en het er natuurlijk ook op lijkt dat onze individualiteit schijnbaar voor altijd behouden blijft. Maar wanneer ik begrijp dat de Cursus ‘interpretatie’ bedoeld, wat dus wil zeggen met welke leraar ik dit observeer, dan verschuift de focus van datgene wat mijn ogen daar buiten mij zien en wat de wereld mij zegt dat werkelijk is en dit verschuift nu naar dat wat mijn denkgeest doet. En die verschuiving is natuurlijk het reilen en zeilen van de Cursus dat wij ons er bewust van worden dat we niet een lichaam zijn die in de wereld leven. We zijn een denkgeest die droomt en dromen zijn niet werkelijk. Er staat dat het wonder zegt dat wij een droom dromen waarvan de inhoud niet waar is.
De hele doelstelling van deze Cursus is dat wij onze aandacht verschuiven van de wereld buiten ons, de wereld van de relaties, de wereld in het algemeen van pijn en plezier, leven en dood, oorlog en vrede, dat we onze waarneming van die wereld buiten ons terugbrengen naar onze denkgeest en dit komt neer op die ene eenvoudige keuze waarvan Jezus ons keer op keer zegt dat zijn cursus zo eenvoudig is: kies ik voor het ego als mijn leraar of kies ik voor hem als mijn leraar? En de keuze die ik maak zal bepalend zijn voor de wereld die ik zie en dit zal op zijn beurt de wereld zijn waarop ik reageer … met liefde, vriendelijkheid en zachtaardigheid of met boosheid, oordeel en haat.

De keuze ligt dus altijd bij ons en de keuze die we maken hangt af van het feit of we nog langer geworteld willen blijven in de droom of dat we uit de droom willen ontwaken en terugkeren naar huis.

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Als het aankomt op spirituele genezing is dit de nummer één regel aller tijden: het draait niet om de patiënt. Alle genezing is een resultaat van een of andere soort vergeving en alle vergeving leidt tot zelfgenezing. Zoals het pamflet over Psychotherapie het zegt waar het spreekt over hoe de Cursus naar genezing in de psychotherapie kijkt:

Het proces dat in deze relatie plaatsvindt is er feitelijk één waarin de therapeut in zijn hart de patiënt vertelt dat al diens zonden hem zijn vergeven, samen met de zijne. Wat kan het verschil tussen genezing en vergeving zijn? Alleen Christus vergeeft want Hij kent zijn zondeloosheid. Zijn visie geneest de waarneming en ziekte verdwijnt. En waar de oorzaak eenmaal is weggenomen zal die niet terugkeren. Hierbij is echter de hulp van een vergevorderd therapeut nodig die in staat is zich met de patiënt te verbinden in een heilige relatie waarin alle gevoel van afgescheidenheid tenslotte is overwonnen.

dinsdag 22 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Het lichaam, ziek of gezond, is slechts een droom. Zoals de Cursus jou leert met betrekking tot alle aspecten van het verbinden met de dromer van de droom:

Jij bent zoals God jou heeft geschapen en dat geldt ook voor elk levend wezen waarnaar je kijkt ongeacht de beelden die jij ziet. Wat jij ziet als ziekte en als pijn, als zwakheid, lijden en verlies, is niets anders dan de verleiding jezelf als weerloos en in de hel te zien. Bezwijk daar niet voor en je zult zien dat alle pijn, waar en in welke vorm die zich ook voordoet, eenvoudig oplost als nevelslierten voor de zon. Een wonder is gekomen om Gods Zoon te genezen, de deur voor zijn dromen van zwakheid te sluiten en zo de weg te openen naar zijn verlossing en bevrijding. Kies opnieuw wat jij zou willen dat hij is en houd daarbij in gedachten dat elke keuze die jij maakt je eigen identiteit bepaalt zoals jij die zult zien en geloven dat die is.

maandag 21 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Niemand kan als eenling de lofzang der verlossing zingen. Mijn taak is niet ten einde eer ik iedere stem samen met de mijne verheven heb. En toch is ze de mijne niet, want zoals ze mijn gave is aan jou, zo was ze de gave van de Vader aan mij, mij door Zijn Geest gegeven. Haar klank zal verdriet verdrijven uit de denkgeest van Gods hoogst heilige Zoon waar geen smart verblijven kan. Genezing is nodig in de tijd, want waar smart woont kan vreugde haar eeuwige rijk niet vestigen. Jij woont niet hier, maar in de eeuwigheid. Je reist slechts in dromen, terwijl jij veilig thuis bent. Breng dank aan ieder deel van jou dat jij geleerd hebt zich jou te herinneren. Zo brengt de Zoon van God daadwerkelijk dank aan zijn Vader voor zijn zuiverheid.

zondag 20 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Aanvaarden dat ziekte een beslissing is van de denkgeest ter wille van een doel waarvoor hij het lichaam wil gebruiken, is de basis van genezing. En dit geldt voor genezing in elke vorm. Een zieke beslist dat dit zo is en hij herstelt. Als hij tegen herstel kiest zal hij niet genezen worden. Wie is de dokter? Alleen de denkgeest van de zieke zelf. Het resultaat is wat hij beslist dat het resultaat zal zijn: speciale middelen lijken hem te helpen, maar ze geven slechts vorm aan zijn eigen keuze. Hij kiest ze om zijn verlangens in een tastbare vorm te gieten. En dat is precies wat ze doen en niets anders. In feite zijn ze totaal overbodig. De zieke zou zonder hun hulp gewoon kunnen opstaan en zeggen: ‘Ik heb dit niet nodig.’ Er is geen enkele vorm van ziekte die niet onmiddellijk zou genezen zijn.

zaterdag 19 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Wij zijn de heilige boodschappers van God die namens Hem spreken en omdat we Zijn Woord uitdragen aan ieder die Hij tot ons gezonden heeft ontdekken we dat het in ons hart geschreven staat. En zo zijn we van gedachten veranderd over het doel waarvoor we kwamen en dat we proberen te dienen. We brengen een blijde boodschap naar de Zoon van God, die dacht dat hij leed. Nu is hij verlost. En nu hij de Hemelpoort voor hem ziet openstaan, zal hij binnengaan en verdwijnen in het Hart van God.

vrijdag 18 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Laat alle illusies gelijk los, want ze zijn allemaal even onwaar. Zoals Jezus jou in zijn cursus aanraadt:

Dit is de tijd waarin een nieuw jaar spoedig uit de tijd van Christus geboren zal worden. Ik heb volmaakt vertrouwen in jou dat je alles doet wat je volbrengen wilt. Het zal jou aan niets ontbreken en je zult compleet maken en niet vernietigen. Zeg dan tegen jouw broeder:

Ik geef jou aan de Heilige Geest als deel van mijzelf.
Ik weet dat jij zult worden bevrijd, tenzij ik jou gebruiken wil om mezelf gevangen te zetten.
In naam van mijn vrijheid kies ik jouw bevrijding, omdat ik inzie dat we tezamen zullen worden bevrijd.

Zo zal het jaar in vreugde en vrijheid beginnen. Er is veel te doen en we werden lang opgehouden. Aanvaard het heilig ogenblik nu dit jaar geboren wordt en neem in het Grote Ontwaken jouw plaats in die zo lang onvervuld is gebleven. Maak dit jaar anders door het helemaal hetzelfde te maken. En laat al je relaties voor jou heilig worden gemaakt. Dit is onze wil. Amen.

donderdag 17 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

… de volgende keer dat er weer eens iets aan de knikker is herinner je God en vergeef, want als je vergeeft zal je je God herinneren.

God heeft Zijn Zoon lief. Vraag Hem nu om het middel te geven waarmee deze wereld zal verdwijnen en visie eerst zal komen met kennis meteen daar achteraan. Want in genade zie je een licht dat heel de wereld in liefde omhult en zie je hoe angst van ieder gezicht verdwijnt wanneer harten zich verheffen en aanspraak maken op het licht. Wat blijft er nu nog over dat de Hemel een moment langer uit kan stellen? Wat blijft nog ongedaan, wanneer jouw vergeving op alles rust?

woensdag 16 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Thuis is waar je hart is’. Als je hart bij God is dan ben je al thuis. Doe afstand van de wereld, niet in fysieke zin, maar in mentale zin.

Deze wereld waarin jij lijkt te leven, is niet jouw thuis. En ergens in je denkgeest weet jij dat dit waar is. Een herinnering aan thuis blijft je achtervolgen, alsof er een plek was die jou oproept terug te keren, ofschoon je de stem niet herkent, noch wat het is waaraan die jou herinnert. Toch voel je je nog steeds een vreemde hier, van wie weet waarvandaan. Het is niet iets zo bepaalds dat jij met zekerheid kunt zeggen dat je hier een balling bent. Alleen maar een aanhoudend gevoel, soms niet meer dan een heel lichte harteklop, op andere momenten nauwelijks herinnerd en krachtig van je afgezet, maar iets dat stellig weer in je gedachten terug zal keren.

Thema uit Een Cursus in Wonderen - 62 - Waar het ego zich tegen verdedigt



Deze middag doen we het in deze serie eens op een andere manier. Kenmerkend is dat ik het steeds heb over het ego en de verschillende aspecten van het denksysteem van het ego en het ongedaan maken ervan door de vergeving of het wonder van de Heilige Geest, net zoals de Cursus dit voortdurend doet. Maar vandaag wou ik het hebben over datgene waar tegen het ego zich verdedigt. Waarom raapt het al zijn verdedigingen samen om ons weg te houden van die ervaring van liefde en ware vrede van God? En er zijn twee passages die ik wil voorlezen. De eerste komt uit het werkboek, les 107, alinea 2 en 3 en de titel van de les is: De waarheid zal alle misvattingen in mijn denkgeest corrigeren:
Kun jij je voorstellen wat een denkgeest zonder illusies is? Hoe dat zou aanvoelen? Probeer je een moment te herinneren – misschien een minuut, zelfs minder misschien – waarop niets jouw vrede kwam verstoren, waarop je er zeker van was dat jij bemind en veilig was. Probeer je dan voor te stellen hoe het zou zijn wanneer dat moment werd uitgebreid tot het einde der tijden en tot in eeuwigheid. Laat dan het gevoel van rust dat je voelde honderdmaal vermenigvuldigd worden en dan opnieuw honderdmaal.
En nu heb je een beetje een idee, niet meer dan slechts een uiterst vage aanduiding, van de staat waarin je denkgeest zal verkeren wanneer de waarheid gekomen is. Zonder illusies kan er geen angst, geen twijfel en geen aanval zijn. Wanneer de waarheid is gekomen, is alle pijn voorbij, want er is geen ruimte voor vluchtige gedachten en dode ideeën om in je denkgeest te blijven hangen. De waarheid neemt je denkgeest volledig in beslag en bevrijdt jou van alle vormen van geloof in het kortstondige. Er is geen plaats meer voor, want de waarheid is gekomen, en ze zijn nergens. Ze kunnen nergens gevonden worden, want de waarheid is nu voor altijd overal.
En in het Handboek voor leraren, deel 19 ‘Wat is rechtvaardigheid?’. Dit is uit alinea 2, de vijfde zin:
Het pad wordt heel anders naarmate men verdergaat. En evenmin kunnen al de grootsheid, de indrukwekkendheid van het tafereel en de geweldige zich openende vergezichten die zich aan iemand voordoen wanneer hij de reis voortzet, al bij aanvang worden voorspeld. Maar zelfs dit alles, waarvan de pracht naarmate men voortgaat onbeschrijfelijke hoogten bereikt, valt zonder meer in het niet bij alles wat wacht wanneer het pad ophoudt en de tijd samen ermee eindigt.
Dit is het einde van de reis. Het is dit waar Een Cursus in Wonderen ons naar toe leidt. Dit is waar al de juist gerichte correcties ons uiteindelijk naar toe zullen brengen. Het spijtige is dat we met zoveel minder genoegen nemen dan de glorieuze visie die blijkt uit deze passages. In plaats van deel te nemen aan het complete banket van de Liefde van de Hemel kiezen we eerder voor de weinige kruimels van speciaalheid, voor dit schamele beetje waarmee we genoegen nemen en die aan het lichaam tijdelijk voldoening geeft, maar waarvan niets blijvend is. De belofte die Jezus ons biedt is dat wanneer we zijn hand nemen en het pad van vergeving volgen waar hij ons stap voor stap op begeleidt, is dit resultaat verzekerd.
In de tekst wordt ons tot twee keer toe gezegd dat de uitkomst zo zeker is als God (T2.III.3:10 en T4.II.5:8). Op geen enkele wijze kunnen we hierin falen als we maar kijken naar het schamele wat het ego ons biedt en zeggen: ‘Hoe heb ik hier ooit kunnen naar verlangen? Hoe is het mogelijk dat ik kon verlangen naar datgene wat het ego mij geeft? Hoe is het mogelijk dat ik de illusie koester dat ik op een of andere manier in de wereld geluk en vrede zal vinden door het lichaam, door mijn relaties hier, door de dingen die de wereld mij biedt en dat mij uiteindelijk wordt ontnomen?’
Jezus zegt ons dat deze geschenken van het ego de Zoon van God onwaardig zijn. Waarom zouden we met zo weinig genoegen nemen wanneer hij ons alles aanbiedt? Waarom zouden we genoegen nemen met de onbenulligheid van speciaalheid en het nutteloze werk waarvan de wereld ons zegt dat het ons geluk en vrede zal brengen? Waarom nemen we hier genoegen mee wanneer we de Liefde kunnen hebben dat ons ware Zelf is?
Op de hele aarde is er niets dat ook maar datgene waar Jezus het in les 107 over heeft kan benaderen, maar gezien we hem geloven omdat we hem vertrouwen, we zijn zachtaardigheid voelen, de liefdevolle wijsheid, zijn we bereid om zijn hand te nemen en met hem te reizen (ook al is dit maar in het begin) en weten we dat hij ons uiteindelijk zal leiden naar wat hij hier omschrijft:
En evenmin kunnen al de grootsheid, de indrukwekkendheid van het tafereel en de geweldige zich openende vergezichten die zich aan iemand voordoen wanneer hij de reis voortzet, al bij aanvang worden voorspeld. Maar zelfs dit alles, waarvan de pracht, naarmate men voortgaat, onbeschrijfelijke hoogten bereikt, valt zonder meer in het niet bij alles wat wacht wanneer het pad ophoudt en de tijd samen ermee eindigt.

Vergeving is het middel dat Jezus gebruikt om ons te leren hoe wij die visie en dit doel kunnen bereiken. Waarom zouden we dit niet aannemen? Waarom zouden we dan vandaag niet zijn hand nemen om deze wereld uit te stappen en de wereld van hem binnen te gaan?

dinsdag 15 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Dit is een tijd van vrede en vernieuwing. Zoals de Cursus je leert:

Het ligt in jouw vermogen deze tijd van het jaar heilig te maken, omdat het in je vermogen ligt te zorgen dat de tijd van Christus nú is. Het is mogelijk dit allemaal in één keer te doen omdat er maar één omslag in je waarneming nodig is, want je hebt maar één vergissing begaan. Het lijken er vele, maar het is almaar dezelfde. Want ook al neemt het ego vele vormen aan, het is altijd hetzelfde idee. Wat geen liefde is, is altijd angst en niets anders.

maandag 14 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Houd in gedachten, wanneer je de leringen van de apostelen leest, dat ik hun zelf gezegd heb dat er veel was dat ze pas later zouden begrijpen, omdat ze er destijds nog niet helemaal klaar voor waren mij te volgen. Ik wil niet dat jij toelaat dat er enige angst binnensluipt in het denksysteem waartoe ik je leid. Ik vraag niet om martelaren, maar om leraren. Niemand wordt gestraft voor zijn zonden en de Zonen van God zijn geen zondaars. Elke notie van straf houdt de projectie in van schuld en versterkt het idee dat anderen beschuldigen gerechtvaardigd is. Het gevolg is een les in beschuldiging, want elk gedrag onderwijst de overtuigingen die het motiveren. De kruisiging was het gevolg van duidelijk tegengestelde denksystemen, het perfecte symbool van de ‘strijd’ tussen het ego en de Zoon van God. Deze strijd lijkt nog net zo werkelijk als toen en zijn lessen dienen nu evengoed geleerd te worden als destijds.

zondag 13 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Houd je doel in de gaten. De Hemel is permanent en niets dat je schijnt te doen buiten de Hemel is permanent. Hoe kan het dan belangrijk zijn? Je wilt dingen in perspectief houden. Naar gelang je vergeving beoefent zal je bewustzijn worden verruimd en zoals het Handboek in het algemeen over zulke studenten zegt:

Het antwoord op deze vraag lijkt erg op het antwoord op de vorige vraag. (Is reïncarnatie het geval?) Er zijn uiteraard geen ‘onnatuurlijke’ krachten en een kracht bedenken die niet bestaat is overduidelijk niets anders dan een beroep doen op magie. Het is echter even duidelijk dat iedereen vele vermogens bezit waarvan hij zich niet bewust is. Naarmate zijn bewustzijn toeneemt is het heel wel mogelijk dat hij vermogens ontwikkelt die hem nogal verbluffend toeschijnen. Toch kan niets wat hij vermag ook maar de geringste vergelijking doorstaan met de glorieuze verrassing zich te herinneren Wie hij is. Laat al wat hij leert en al zijn inspanningen op deze ene grote, laatste verrassing zijn gericht en hij zal er geen genoegen mee nemen zich door de kleinere te laten ophouden die hem onderweg wellicht te beurt vallen.

zaterdag 12 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


De Heilige Geest zal je er zeker aan herinneren dat je niet speciaal bent en je moet niet proberen jezelf of anderen te overtuigen dat je dat wel bent.

Niets wat authentiek is wordt gebruikt om te misleiden. De Heilige Geest is niet tot misleiden in staat en Hij kan alleen authentieke vermogens aanwenden. Wat voor magie wordt gebruikt is onbruikbaar voor Hem. Maar wat Hij aanwendt kan niet voor magie worden gebruikt. Ongewone vermogens hebben echter een bijzondere aantrekkingskracht die buitengewoon verleidelijk zijn. Hier zijn krachten die de Heilige Geest wenst en nodig heeft. Maar in diezelfde krachten ziet het ego een gelegenheid zichzelf te verheerlijken. Krachten, verworden tot zwakheid, zijn zonder meer tragisch. Maar wat niet aan de Heilige Geest is gegeven moet wel aan zwakheid gegeven zijn, want wat de liefde onthouden wordt, wordt aan angst gegeven en zal bijgevolg beangstigend zijn.

vrijdag 11 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


De ogenschijnlijke nieuwe vermogens die gaandeweg worden vergaard kunnen heel nuttig zijn. Aan de Heilige Geest gegeven en gebruikt onder Zijn leiding zijn het waardevolle leermiddelen. De vraag hoe ze ontstaan zijn is, is in dit verband, irrelevant. De enige overweging die telt is: hoe worden ze benut?  Wanneer ze als doel op zich worden opgevat, ongeacht hoe dit gebeurt, zal de voortgang worden vertraagd. Evenmin ligt hun waarde in het bewijzen van iets, wat dan ook: verworvenheden uit het verleden, een ongewoon afgestemd zijn op het ‘ongeziene’ of ‘speciale’ gunsten van God. God verleent geen speciale gunsten en niemand beschikt over enige kracht die niet iedereen ter beschikking heeft. Alleen door magische trucs worden speciale krachten ‘gedemonstreerd’.

donderdag 10 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Wie deze beperkingen (de beperkingen die de wereld aan communicatie oplegt) op enigerlei wijze overstijgt wordt alleen maar meer natuurlijk. Hij doet niets speciaals en bij wat hij (degene die deze beperkingen overstijgt) tot stand brengt komt geen magie te pas.

woensdag 9 september 2015

Thema uit Een Cursus in Wonderen - 61 - Normaal zijn/doen



Vandaag hebben we het over normaal zijn. Ik denk als er één thema is dat gedurende de dertig jaar van de lesklassen van de stichting de kop opstak en waar wij steeds voor gepleit hebben is dat de studenten normaal zouden doen. Dit komt door de fundamentele verwarring die studenten van Een Cursus in Wonderen hebben, de niveauverwarring waar ik in het verleden naar verwees als niveau 1en 2. Niveau 1 verwijst naar de fundamentele metafysica van de Cursus die ons leert dat er enkel waarheid is en al het overige een illusie is. Er is alleen God. Er is enkel werkelijkheid. Er is alleen volmaakte Eenheid en volmaakte Liefde en alles wat hier buiten is, is niet werkelijk. En dit, opnieuw, is datgene wat als niveau 1 wordt aangeduid en die de metafysische basis van de Cursus vormt.
Niveau 2 is het praktische niveau dat gaat over het contrast, niet tussen waarheid en illusie of de werkelijkheid en de droom, maar tussen het onjuist en het juist gerichte denken die beide illusoir zijn.
Niveau 1 gaat dus over de hele wereld van de illusie die tegenover de Hemel wordt gesteld.
Niveau 2 behandelt enkel de illusie en vergelijkt hierin het onjuist gerichte denken van de afscheiding van het ego met het juist gerichte denken van de Heilige Geest, namelijk vergeving. Wat hierin voor ons essentieel is zodat wij onze lessen kunnen leren, is dat wij onze ervaringen hier als een lichaam, zowel psychisch als fysiek, zien als een leerschool.
Het is zeker zo dat alles in de wereld een illusie is. Maar van zodra we beseffen dat we hier zijn, in het lichaam en de wereld die gemaakt is als een aanval op God, als een belemmering op de liefde, maar nu neutraal is geworden en enkel wachten op ofwel dat we leren via het denksysteem van de afscheiding van het ego dat ons bestaan hier in de droom versterkt of dat we leren aan de hand van het onderricht van Jezus of de Heilige Geest waardoor ons geloof in de werkelijkheid van de wereld afneemt en ons op een geleidelijke, milde manier wakker maakt uit de droom.
Het sleutelbegrip hier is ‘geleidelijk en mild’. We worden niet gevraagd om onze ervaringen hier in de wereld te ontkennen. In feite wordt ons in hoofdstuk 2 gezegd dat het ontkennen van onze fysieke ervaringen hier, een bijzonder onwaardige manier van ontkennen is. We worden eerder gevraagd om normale levens te hebben zoals iedereen: eten, drinken, seks hebben, genieten van de dingen in de wereld, leuke banen hebben wanneer dat iets te betekenen heeft voor ons, een baan hebben, verzekerd zijn. Te leven zoals iedereen, maar met dat verschil dat we alles kunnen zien als een leerschool, niet omdat het werkelijk is, maar als een middel om ons eraan te helpen herinneren wat werkelijk is.
Het is doorheen de korte geschiedenis van Een Cursus in Wonderen maar al te vaak gebeurd dat men ervan uitging dat gezien de wereld toch een illusie is, men bij niets van deze wereld betrokken kon zijn of anderzijds dat men bij alles in deze wereld betrokken was omdat het uiteindelijk geen enkel verschil uitmaakt omdat het toch niet werkelijk is. Maar waar men zich niet bewust van is, is dat dit de verborgen agenda van het ego weerspiegelt waarbij de wereld werkelijk gemaakt wordt.
Wanneer ik de wereld ontvlucht dan is dit omdat ik geloof dat de wereld macht heeft over mij en dat ze werkelijk is. En wanneer ik de wereld omarm dan doe ik dit omdat ik geloof dat de wereld mij datgene wat ik verlang te bieden heeft en hierbij de werkboekles die zegt ‘de wereld die ik zie bevat niets wat ik verlang’ ontkend wordt.
Wat wij in de plaats hiervan gevraagd worden te doen is om trouw te zijn aan onze leerschool, trouw te zijn aan de verschillende functies die we hebben vanaf onze geboorte tot aan de tijd dat we doodgaan. De rol die we hebben binnen onze familie, onze eigen familie en met de familie, het gezin dat we later samenstellen, onze vriendenkring, onze werkkring, al die verschillende functies die we hebben en hier trouw aan te zijn. Niet omdat ze werkelijk zijn, niet omdat ze op zichzelf belangrijk zijn, maar omdat dit de lessen zijn waar wij voor gekozen hebben.
Er was een reden voor de keuze van deze leerschool in ons leven, reden die bestaat in onze gespleten denkgeest, de denkgeest die afscheidt. Er is ofwel het doel van het onjuist gerichte denken die erin bestaat de wereld werkelijk te maken en onze identiteit als afgescheiden te bevestigen waarbij we de ander hiervoor verantwoordelijk stellen of om de wereld te zien als een leerschool waarin we leren om te vergeven.
Normaal zijn/doen is de manier waarop we de wereld als een leerschool omarmen, niet als de plek die de bron is voor of genoegen of lijden, maar als een middel om te leren.
Dus, tenzij we op een heel specifieke manier geleid worden en er vrij zeker van zijn dat deze begeleiding niet van het ego afkomstig is, moeten we blijven waar we zijn. We blijven dan onze relaties behouden, ons werk en onze verschillende functies en dit en ik herhaal, niet omdat ze in en van zichzelf belangrijk zijn, maar omdat ze een leerschool vormen, omdat dit de vorm is die wij gekozen hebben om ervan te leren.
Ik heb altijd geprobeerd de nadruk te leggen op het feit dat wij degenen zijn die de leerschool bepalen. Dat wij degenen zijn die het leerplan bepalen die bestaat uit onze dagelijkse ervaringen.

Wat het verschil maakt is voor welke leraar we zullen kiezen wanneer we die leerschool binnengaan die ons de lessen zal leren die we gekozen hebben. Wanneer dit het ego is dan zullen we enkel leren via pijn, lijden en het aanvallen van andere mensen.
Wanneer Jezus onze leraar is dan leren we dat er niemand verliest en iedereen wint, maar dit leren gebeurt, opnieuw, door, zoals les 155 zegt, te kijken zoals iedereen, maar vaker met een glimlach en met een sereen voorhoofd. Dat is wat geleerd wordt. Niet de vorm, maar de inhoud. Het lijden van het ego of de vreugde van de Heilige Geest. 

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


De beperkingen die de wereld aan communicatie oplegt zijn de voornaamste hinderpalen voor het rechtstreeks ervaren van de Heilige Geest wiens Tegenwoordigheid er altijd is en wiens Stem beschikbaar is voor wie wil horen. Deze beperkingen zijn opgelegd uit angst want zonder angst zouden de muren, die alle afgescheiden plaatsen in de wereld omringen, omvallen op de heilige klank van Zijn Stem.

dinsdag 8 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Er zijn ongetwijfeld veel ‘bovennatuurlijke’ krachten die onmiskenbaar met deze cursus in overeenstemming zijn. Communicatie is niet beperkt tot het kleine scala kanalen dat de wereld waarneemt. Was dit wel zo dan zou het weinig zin hebben te proberen verlossing te onderwijzen. Dat zou onmogelijk zijn.

maandag 7 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus


Een openbaring brengt een totale maar tijdelijke opheffing van twijfel en angst teweeg. Het is een afspiegeling van de oorspronkelijke vorm van communicatie tussen God en Zijn scheppingen en gaat gepaard met het uiterst persoonlijke scheppingsgevoel dat soms in lichamelijke relaties wordt gezocht. Lichamelijke intimiteit kan het niet tot stand brengen. Wonderen zijn echter interpersoonlijk in de ware zin en voeren tot werkelijke intimiteit met anderen. Een openbaring verenigt je rechtstreeks met God. Wonderen verenigen je rechtstreeks met je broeder. Geen van beide vloeit uit het bewuste voort, maar beide worden daar wel ervaren. Het bewuste is de toestand die tot handelen beweegt, hoewel het hiervan niet de inspiratiebron is. Je bent vrij te geloven wat je verkiest en wat je doet getuigt van wat je gelooft.

zondag 6 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Een degelijke fundering is noodzakelijk vanwege de vaak voorkomende verwarring van angst met ontzag, waarop ik al gewezen heb. Ik heb gezegd dat ontzag misplaatst is met betrekking tot de Zonen van God, omdat je geen ontzag dient te voelen in aanwezigheid van jouw gelijken. Er werd echter ook beklemtoond dat ontzag wél gepast is in Tegenwoordigheid van jouw Schepper. Ik heb zorgvuldig mijn rol in de Verzoening verduidelijkt, zonder die over of onder te belichten. En ik probeer met die van jou hetzelfde te doen. Ik heb onderstreept dat vanwege onze intrinsieke gelijkheid ontzag geen gepaste reactie op mij is. Enkele latere stappen in deze cursus houden echter een directere nadering tot God Zelf in. Het zou onverstandig zijn om zonder zorgvuldige voorbereiding met die stappen te beginnen, want dan zal ontzag met angst worden verward en zal de ervaring eerder traumatisch dan gelukzalig zijn. Genezing komt uiteindelijk van God. Het middel wordt jou zorgvuldig uitgelegd. Openbaring kan jou soms het doel onthullen, maar om het doel te bereiken is het middel nodig.

zaterdag 5 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Het zal inmiddels duidelijk zijn waarom het ego de geest als zijn ‘vijand’ beschouwt. Het ego is uit de afscheiding ontstaan en zijn voortbestaan hangt af van jouw voortdurende geloof in de afscheiding. Het ego moet jou wel een of andere beloning in het vooruitzicht stellen voor jouw volharding in dit geloof. Het enige wat het te bieden heeft is een gevoel van tijdelijk bestaan, dat begint met zijn eigen begin en eindigt met zijn eigen einde. Het vertelt jou dat dit leven jouw bestaan is, omdat het het zijne is. Tegenover dit gevoel van tijdelijk bestaan biedt de geest jou de kennis van bestendigheid en onwankelbaar bestaan. Niemand die ooit de openbaring hiervan ervaren heeft kan nog ten volle in het ego geloven. Hoe zou zijn povere aanbod het kunnen winnen van de glorievolle gave van God?

vrijdag 4 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Openbaring is hoogst persoonlijk en laat zich niet zinvol vertalen. Daarom is elke poging haar in woorden te beschrijven onmogelijk. Openbaring brengt alleen een ervaring teweeg. Wonderen zetten daarentegen aan tot handelen. Ze zijn vanwege hun interpersoonlijk karakter nu meer van nut. In deze leerfase is het verrichten van wonderen belangrijk omdat vrijheid van angst jou niet kan worden opgelegd. Openbaring is letterlijk onuitsprekelijk omdat het een ervaring van onuitsprekelijke liefde is.

donderdag 3 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Ontzag is alleen op zijn plaats bij openbaring, want hierop is het volmaakt en met recht toepasbaar. Bij wonderen is het misplaatst, omdat een toestand van ontzag aanbidding in zich draagt en ervan uitgaat dat iemand van lagere orde voor zijn Schepper staat. Jij bent een volmaakte schepping en hoort alleen ontzag te voelen in Tegenwoordigheid van de Schepper van volmaaktheid. Het wonder is dan ook een teken van liefde tussen gelijken. Gelijken behoren geen ontzag voor elkaar te koesteren, aangezien ontzag ongelijkheid veronderstelt. Daarom is het een misplaatste reactie tegenover mij. Een oudere broer verdient respect vanwege zijn grotere ervaring en gehoorzaamheid vanwege zijn grotere wijsheid. Hem komt ook liefde toe omdat hij een broer is en toewijding als hij is toegewijd. Slechts op grond van mijn toewijding heb ik recht op de jouwe. Er is niets aan mij wat jij niet kunt bereiken. Ik heb niets wat niet van God afkomstig is. Het huidige verschil tussen ons is dat ik niets anders heb. Daardoor verkeer ik in een toestand die in jou alleen potentieel aanwezig is.

woensdag 2 september 2015

Thema's uit Een Cursus in Wonderen - 60 - In tijdnood komen


Vandaag bespreken we een kwestie waar studenten van de Cursus zich vaak in vergissen, namelijk ‘hiervoor kom ik tijd tekort, hoe krijg ik dit voor mekaar?’ - dit geldt niet alleen voor studenten die een oudere leeftijd bereikt hebben, maar ook voor jongere studenten – ‘Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar? Ik wil dit voor mekaar krijgen. Er is niet voldoende tijd over. Hoe geraak ik ooit voorbij mijn ego?’
Dit is iets wat vaak na verloop van tijd gezegd wordt, nadat studenten een tijdje met de Cursus gewerkt hebben en wanneer zij zich bewust worden van de enormiteit en de immense omvang van hun ego of van datgene wat zij ervaren als een immense omvang van hun ego.
En het probleem bij dergelijke bezorgdheid, ook al is dit best te begrijpen, is dat dit gesteund is op de overtuiging dat deze gedachte werkelijk is en niet alleen dit, maar dat het tevens een geduchte vijand is. In feite zo ontzagwekkend dat er geen enkele manier te vinden is om dit in dit leven of verschillende levens ongedaan te maken. Maar opnieuw, het probleem is natuurlijk dat dit het ego werkelijk maakt, een bezorgdheid die een ware zegening is voor het ego.
Wanneer het ego als werkelijk wordt waargenomen dan is er geen enkele mogelijkheid om het te ontstijgen. Dan is er geen enkele manier waarop het losgelaten kan worden. En dan is er geen enkele manier waarvoor men ooit tijd genoeg zal hebben, want hoe kan men ooit de bergen problemen, die het ego voorschotelt, overstijgen?
De kwestie, zoals altijd, is niet het ego zelf, maar het geloof van de denkgeest in het ego. En dus het probleem dat hieraan voorafgaat of de zorg die al deze vraagstellingen voorafgaan is dat ik mijn ego niet zomaar wil loslaten. Waarvan de reactie formatie dan is dat ik mijn ego wel degelijk wil loslaten en wel nu direct. Liefst wil ik mijn ego morgen al kwijt of nog beter was ik het gisteren al kwijtgeraakt. Het probleem echter is dat we hier de onderliggende gedachte niet horen die zegt dat ik mijn ego nooit wil laten gaan. Wat hier achter schuilgaat is dat ik geloof dat mijn ego werkelijk is. Ik geloof dat mijn bestaan substantieel is waardoor mijn ego levend en wel is en duidelijk solide. Wanneer ik hier niet zou in geloven, wanneer dit niet de onderliggende betekenis van dit probleem is, dan zou ik mij ook geen zorgen maken. Dan zou ik eenvoudig mijn ego onmiddellijk kunnen loslaten - iets wat Jezus herhaaldelijk aanhaalt in Een Cursus in Wonderen, dat het probleem niet het ego is.
Het is niet de schijnbare omvang van het ego dat ervaren wordt, van mijzelf of van iemand anders. Het probleem is mijn geloof er in. En het is hier waar we moeten naar kijken.
Wanneer ik dit geloof in het ego los kan laten dan verdwijnt het ego en dit kan in één ogenblik gebeuren. Want al bij al is de denkgeest buiten tijd en ruimte en weet de denkgeest niet hoelang iets duurt. Er is dus het onheilige ogenblik wanneer we voor het ego kiezen en het heilig ogenblik wanneer we voor de Heilige Geest of Jezus als onze Leraar kiezen. Dat is het punt.
Bij deze bezorgdheid dus omtrent hoeveel tijd ik hiervoor nodig heb, ik hier nooit genoeg tijd zal voor hebben, ik dit zo snel mogelijk gedaan wil krijgen … herkennen we niet dat we hier alleen onszelf mee treffen, dat terwijl we bewust en oprecht het ego ongedaan maken we eerder het ego meer kracht toekennen.
En ik heb daarnet heel even gesproken over reactie formatie. Dit is een van de bijdragen van Freud als een verdedigingsmechanisme. Dit is wanneer we op een manier handelen, geloven of dingen zeggen die precies het tegenovergestelde zijn van wat we onbewust voelen.
Telkens wanneer we tegen deze problemen aanlopen is het enige wat werkelijk kan helpen, dat we onszelf een halt toeroepen en ons afvragen wat de onderliggende gedachte hier is. En de onderliggende gedachte is dat ik mijn ego niet wil loslaten. Wat mijn ego dus levend en wel houdt is door te geloven dat het sterk en duurzaam is waarbij ik dus vergeet dat het niet sterk en duurzaam is, maar enkel mijn investering in het ego is sterk.

Wat mij dus te doen staat is mijn investering in het ego veranderen. En wanneer ik dit doe herken ik gelijk ook dat hier helemaal geen tijd mee gemoeid is. Dus nogmaals, wat we doen is kijken naar ons gedrag, verbaal of anders en dit gebruiken als de koninklijke weg die ons terugleidt naar de onderliggende gedachte. Met andere woorden: de wereld die ik zie is een uiterlijk beeld van een innerlijke toestand. Het probleem dat ik heb, het probleem om snel verlost te zijn van mijn ego is een uiterlijk beeld van een innerlijke toestand en het is die innerlijke toestand die ik moet onderzoeken om uiteindelijk te veranderen. 

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Openbaringen worden indirect door mij geïnspireerd doordat ik dicht bij de Heilige Geest sta en alert ben op de ontvankelijkheid van mijn broeders voor openbaringen. Zo kan ik meer naar hen omlaag brengen dan zij voor zichzelf naar beneden kunnen halen. De Heilige Geest bemiddelt in de communicatie van het hogere met het lagere en houdt het directe kanaal van God naar jou open voor openbaring. Openbaring is niet wederkerig. Ze gaat uit van God naar jou, maar niet van jou naar God.

dinsdag 1 september 2015

Dagelijkse verwijzing uit de Verdwijning naar de Cursus

Een openbaring brengt een totale maar tijdelijke opheffing van twijfel en angst teweeg. Het is een afspiegeling van de oorspronkelijke vorm van communicatie tussen God en Zijn scheppingen en gaat gepaard met het uiterst persoonlijke scheppingsgevoel dat soms in lichamelijke relaties wordt gezocht. Lichamelijke intimiteit kan het niet tot stand brengen. Wonderen zijn echter interpersoonlijk in de ware zin en voeren tot werkelijke intimiteit met anderen. Een openbaring verenigt je rechtstreeks met God. Wonderen verenigen je rechtstreeks met je broeder. Geen van beide vloeit uit het bewuste voort, maar beide worden daar wel ervaren. Het bewuste is de toestand die tot handelen beweegt, hoewel het hiervan niet de inspiratiebron is. Je bent vrij te geloven wat je verkiest en wat je doet getuigt van wat je gelooft.