Posts
Gezien het over enkele dagen Thanksgivingsday is, is het
thema voor vandaag ‘dankbaarheid’. Dankbaarheid is een belangrijk thema in de
Cursus. De meesten onder u zijn bekend met les 195 ‘Liefde is de weg die ik in
dankbaarheid ga.’ En dankbaarheid gaat hand in hand met nederigheid wat een
ander thema van de Cursus is die vaak gesteld wordt tegenover arrogantie.
Wanneer we ons echt dankbaar voelen dan is hier ook een
gevoel van nederigheid bij, wat betekent dat er iemand is die ons heeft
geholpen of iemand die ons iets geleerd heeft of iemand heeft ons iets gegeven
waar we ons dankbaar voor voelen. En ik denk dat we ons in Een Cursus in
Wonderen vooral dankbaar moeten voelen voor de Cursus zelf omdat we verstrikt
geraakt zijn in het hol van het ego van pijn, lijden en dood zoals gevoelens
van wanhoop en hopeloosheid en er plots een stralend licht ons leven binnen
schijnt.
En voor velen onder ons is de Cursus dat stralende licht
samen met zijn leraar Jezus. We voelen ons dankbaar omdat we nooit op een of
andere manier uit dit moeras van schuld, angst en pijn kunnen geraken zonder
die hulp die ogenschijnlijk van buiten ons afkomstig is. Uiteindelijk herkennen
we wel dat de persoon die we dankbaar moeten zijn onszelf is. ‘Ik kan alleen
maar mijn eigen dankbaarheid oogsten.’ (les 197) zegt het werkboek. En die
dankbaarheid gaat naar ons juist gerichte denken of ons keuzemakend zelf die
ervoor kiest juist gericht te denken en de vergevingslessen te leren, om de weg
van het wonder te volgen die ons terugleidt naar huis. En natuurlijk is Een
Cursus in Wonderen dat symbool of deze weg. Het is het leermiddel dat ons helpt
onderscheid te maken tussen ons onjuist en ons juist gerichte denken en ons in
feite helpt bewust te worden dat we een denkgeest hebben en zo een andere keuze
kunnen maken.
Maar deze dankbaarheid breidt zich ook verder dan de Cursus
uit want een van de sleutelbegrippen van Een Cursus in Wonderen is dat we
dankbaar moeten zijn voor elk levend iets. Want het is de wereld, de
voorwerpen, de situaties, de gebeurtenissen en vooral onze relaties in de
wereld, waarop wij onze onbewuste schuld projecteren. En wanneer we ons niet
bewust zijn van onze schuld dan kennen we ook geen mogelijkheden om dit te
vergeven en ons denken erover te veranderen. Maar wanneer er mensen in ons
leven komen die schijnbaar het ergste in ons naar boven halen – en ik zeg
schijnbaar omdat het in werkelijkheid reeds in ons is, maar zij halen het naar
boven omdat wij deze schuld op hen projecteren - en wanneer wij dit zien
voorbijflitsen op het scherm van ons leven kunnen we nu zeggen: ‘Oké, dit maakt
mij boos.’ En onze innerlijke leraar, Jezus, waar we natuurlijk ook heel erg
dankbaar voor zijn, toont ons dan dat datgene dat ons boos maakt enkel een
uiterlijk beeld is van een innerlijke toestand van onze keuzemakende denkgeest.
Dit neemt onze projectie terug, brengt onze aandacht terug naar de denkgeest
zodat we opnieuw kunnen kiezen. Alles wat in deze wereld dient als een middel
of een leerschool om onze aandacht terug te brengen naar de denkgeest zodat we
opnieuw kunnen kiezen is iets waar we heel dankbaar moeten voor zijn.
En nu, tijdens deze periode van dankbaarheid, Thanksgiving,
in aanvulling op die tijd die we doorbrengen met onze familie en vrienden en we
aan een rijk gevulde tafel zitten, zou dit een tijd moeten zijn die ons
herinnert aan dat nederige gevoel van dankbaarheid die de weg is die we
bewandelen terug naar huis. We kunnen niet leren hoe we echt kunnen liefhebben
zonder eerst dit gevoel van dankbaarheid te hebben voor de lessen die ons leren
hoe we kunnen liefhebben en ons eraan herinneren dat we niet alleen houden van,
maar dat we zelf liefde zijn – liefde schiep ons als zichzelf.
Deze houding van dankbaarheid, deze houding van nederigheid
moet dus alles besturen wanneer we wakker zijn, dag in en dag uit, week in en
week uit, jaar in en jaar uit en dat we alles leren zien als een leerschool die
ons helpt om ons denken te veranderen, ons doel verlegt van het punt dat de
wereld ons moet dienen naar een plek die ons helpt ons denken te veranderen
zodat we waar we ons tot nu toe compleet wanhopig voelden en alle speciale
relaties in onze levens hebben gezien als een middel om die wanhoop en dat
gevoel van leegte ongedaan te maken. Deze hele reeks gevoelens en gedachten worden
nu getransformeerd naar dit gevoel van dankbaarheid voor wat de wereld ons kan
leren, namelijk dat het niet de wereld is die de bron is van onze pijn en ons
geluk, maar ons juiste en onjuist gerichte denken.
En nogmaals hebben we dit gevoel van dankbaarheid voor Een
Cursus in Wonderen en voor Jezus als onze leraar om ons te leren hoe we de weg
terug naar huis kunnen vinden daar waar we voorheen hebben gedacht dat deze weg
voor altijd afgesloten bleef.
Waar anders kunnen we dankbaar voor zijn behalve dan voor de
mogelijkheid ons te herinneren wie we zijn en Wie onze Bron is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten