Thema's uit Een Cursus in Wonderen - 39 - Verzoening

 

Ons thema voor dit ochtendpraatje is ‘Verzoening’. Verzoening is één van de centrale principes in Een Cursus in Wonderen en is ook een begrip dat vaak verkeerd wordt begrepen.

Laat ons beginnen met een van de grootste misverstanden rond Verzoening. Verzoening moet niet gezien worden als ‘at-one-ment’ (vereniging), als ‘één zijn met’, wat eerder een term is uit de New Age, maar dit is niet wat de Cursus bedoelt met Verzoening.
In de context van de Cursus is Verzoening onze staat in de Hemel, onze werkelijkheid als Geest, onze realiteit als Christus, zijnde de enige Zoon die God één met Hem geschapen heeft. Wij zijn één met onze Bron. Verzoening in de Cursus is datgene wat het geloof, dat we afgescheiden zijn van onze Bron, ongedaan maakt en daarmee de denkgeest vrijmaakt tot wat hij altijd is geweest, één met God. Men kan Verzoening van de Cursus het best aanduiden als ‘correctie’. Het is de correctie van de Heilige Geest op de misvatting van het ego dat de afscheiding van God werkelijk gebeurd is.
In de Cursus wordt ons gezegd dat het ego altijd eerst spreekt, altijd verkeerd is en dat de Heilige Geest het Antwoord is. (T5.VI.3:5; 4:2)
Het feit dus dat het ego als eerste spreekt is om zichzelf op te eisen als de Zoon van God die nu afgescheiden is en op zichzelf. Dit geloof, nogmaals, is het ego. Het antwoord hierop is de herinnering aan onze eenheid als Christus die we met ons meegenomen hebben in de droom (in het begin van onze  slaap en droom van afscheiding) en die herinnering is wat de Cursus bedoeld met wat de Heilige Geest is en het centrum, het hart van de Heilige Geest is het Verzoeningsprincipe.

Wanneer we aan de hand van deze herinnering nog steeds gekoppeld zijn met deze werkelijkheid als geest, wanneer we nog steeds verbonden zijn met de Liefde van God en met onze Identiteit als Christus dan kunnen we hier niet afgescheiden van zijn. De herinnering dus aan Wie we zijn is de Verzoening, het is de gedachte die, nogmaals, zegt dat de afscheiding van God niet gebeurd is.

Eens we een andere betekenis geven aan het probleem, zijnde het geloof van de denkgeest in het ego en de oplossing ervan formuleren als zijnde het geloof van de denkgeest in de Heilige Geest door het aanvaarden van de Verzoening dan zijn we er klaar voor om dit toch wel heel belangrijk principe van de Cursus te begrijpen (dat voor het eerst vermeld wordt in hoofdstuk 2, maar daarna voortdurend herhaald wordt) en dat zegt dat de enige verantwoordelijkheid voor de ‘wonderdoener’ is om de Verzoening voor zichzelf te aanvaarden. (T2.V.5:1) Dit idee, het aanvaarden van de Verzoening, is werkelijk onze enige functie.

In de Hemel is onze enige functie ‘creëren’ eenvoudig door een verlenging te zijn van de Liefde van God. In deze wereld is onze functie ‘vergeven’ of ‘genezen’ of ‘het aanvaarden van de Verzoening’. Allemaal verschillende manieren om dezelfde gedachte uit te drukken. Het aanvaarden van de Verzoening wordt in de Cursus in werkelijkheid gezien als de voltooiing van het vergevingsproces. Het is de voltooiing van het proces door het voortdurend kiezen voor het wonder in plaats van voor grieven. Het is de ultieme genezing. Het is de uiteindelijke herkenning dat alles wat het ego ons geleerd heeft onjuist is en alles wat de Heilige Geest of Jezus ons leert waar is. De Verzoening is dus eenvoudig de Correctie. Het is het ongedaan maken van het geloof van de denkgeest dat het ego de waarheid spreekt, namelijk dat er een afscheiding is gebeurd. Het is kijken naar het ego en de regels uit de Cursus voor onszelf toepassen daar waar Jezus zegt dat we ontslag zouden moeten nemen als onze eigen leraar omdat we door hem niet goed onderwezen worden. (T12.V.8:3; T28.I) Het komt er in feite op neer om het ego ontslag te geven als leraar en voor Jezus of de Heilige Geest als onze Leraar te kiezen en wanneer we voor hen kiezen, dan kiezen we voor de Verzoening.

Wat betekent dit nu voor ons dagelijks leven wanneer we voor de Verzoening kiezen (wat dus betekent dat de afscheiding niet is gebeurd). Dat ik al mijn verkeerde waarnemingen corrigeer wat wil zeggen dat jij (wie die jij dan ook mag zijn, het voorwerp van mijn speciale liefde of mijn speciale haat) niet de oorsprong bent van mijn onbehagen. Dat jij niet de oorzaak bent voor mijn ongemak. Jij bent niet de oorzaak voor mijn gebrek aan vrede. Jij bent niet de reden dat ik de afwezigheid van Gods Liefde voel. Wanneer ik dit ervaar dan komt dit enkel omdat ik tegen de Liefde van God heb gekozen. Ik koos ervoor dat mijn ego mijn leraar zou zijn en dat zijn denksysteem van afscheiding en aanval mijn redding zou zijn en ik koos ervoor om naar Jezus en naar zijn boodschap van vergeving te kijken en in feite te zeggen: ‘Rot op, dit is niet wat ik wil. Ik wil mijn individueel zelf en identiteit behouden en om die reden is er in mijn denkgeest geen plaats voor de Verzoening. Er is geen plaats voor vergeving en, Jezus, er is ook geen plaats voor jou in mijn denkgeest.’ En dit natuurlijk versterkt weer onze schuld voor de oorspronkelijke gedachte wanneer we tegen God zegden: ‘Er is in mijn denkgeest voor U geen plaats.’

Om dus het Verzoeningsprincipe toe te passen moeten we gedurig aan in ons dagelijks leven kiezen om de Verzoening te aanvaarden door te erkennen dat we niet afgescheiden zijn van gelijk wie die wij voorheen buiten ons zagen. Dat we inderdaad niet afgescheiden zijn ook al zijn we op het niveau van de vorm en het lichaam afgescheiden. We zijn alleen maar op het niveau van de vorm afgescheiden, maar niet op het niveau van de denkgeest. Op het niveau van de denkgeest zijn we allemaal hetzelfde: één ego, één Heilige Geest en één keuzemaker. En het is in het herkennen van deze universele gelijkheid van alle schijnbare afgescheiden Zonen van God dat we beginnen met het aanvaarden van de Verzoening tot die ene glorieuze dag zal komen dat we voor eens en voor altijd herkennen dat de Heilige Geest de waarheid zegt en wat het ego vertelde een leugen is. In dat ogenblik hebben we de Verzoening aanvaard en is de droom van het ego voorbij, zijn wij in de werkelijke wereld en zet God de laatste stap en tilt ons op terug in Hem.