Thema uit Een Cursus in Wonderen - 73 - 2 + 2 = 5 - deel 1

Vandaag hebben we een basisles in rekenen waarin we zullen leren dat 2 + 2 = 5. Dit is een thema waar ik het hier op de Foundation vaak over heb en het is afkomstig uit de ‘Aantekeningen uit het ondergrondse’ van Dostojewski waar de ondergrondse mens, die zich afzet tegen de gemeenschap, zegt dat hij wil geloven in een wereld waar 2 + 2 = 5.

Voor het eerst heb ik dit gelezen toen ik nog op school zat en het heeft altijd een grote invloed op mij gehad. Het is een prachtige manier om hetzelfde te zeggen als Een Cursus in Wonderen, maar dan op een andere manier.

Iedereen in deze wereld is ervan overtuigd dat 2 + 2 = 4 en wanneer een kind op school zou beweren dat 2 + 2 = 5 dan zou het niet al te best scoren in rekenkunde.

Naarmate we opgroeien en leren hoe we moeten overleven in de fysieke wereld waar we te maken hebben met ons fysieke lichaam, met ons psychisch lichaam en met de lichamen van anderen, is het belangrijk dat we de wetten en de regels van de wereld leren, met name dus dat 2 + 2 = 4. Dit brengt ons wel niet naar huis en zal ons niet helpen om te ontwaken uit de droom.

In feite is 2 + 2 = 4 een van de hoekstenen van deze droom van de wereld. In les 76 van het werkboek zegt Jezus ons dat we onder geen andere wetten staan dan die van God. En op een zachtaardige manier steekt hij de draak met alle wetten waarvan wij geloven dat we er moeten aan voldoen: veiligheidsvoorschriften, wetten van relaties, ziektes, allerlei andere soorten wetten die we hieruit afleiden: de wetten van slijtage, van ouder worden, de wetten van leven en dood, religieuze wetten, enz.  Maar al deze wetten maken deel uit van het denksysteem van het ego die zegt dat dualiteit werkelijk is en dat non-dualisme of eenheid een illusie is, dat het de manier is waarop we verlossing zullen bereiken via deze wereld en hoe we leren met deze wereld om te gaan ook al wordt gezegd – en dat is iets wat de meeste religies doen – dat er een realiteit is die voorbij deze wereld ligt. Maar deze religies houden nog steeds vast aan wetten, rituelen en gebruiken.

Een Cursus in Wonderen leert ons nu iets totaal anders. De enige wet waar we aandacht aan moeten besteden is de wet van vergeving die de verschuiving van het denken inhoudt waardoor we in staat zijn om te kiezen voor een andere leraar: Jezus of de Heilige Geest in plaats van het ego. En wanneer we die wetten van Hen volgen dan herkennen we dat niets wat de wereld ons leert, waar is.

Vaak heb ik het gehad over een thema uit de Cursus dat hieruit voortvloeit, nl. geloof niet in die leugen. Oorspronkelijk komt dit uit een prachtig gedicht ‘Het eeuwige evangelie’ van William Blake waar Blake ons zegt om de leugen niet te geloven en dat de leugen er is wanneer we ‘met’ de ogen kijken in plaats van ‘door’ de ogen. En kijken ‘met’ de ogen betekent dat we de wetten van de wereld onderschrijven dat 2 + 2 = 4. Kijken ‘door’ de ogen is analoog met wat de Cursus zegt kijken door de ogen van Christus of de visie van Christus of de waarneming van de Heilige Geest en waarmee we, nogmaals, zouden leren dat 2 + 2 = 5. Met name dat alles in de wereld een illusie is en dat de overheersende illusie die ons hier in de wereld gevangen houdt is dat we allemaal verschillend zijn van elkaar. Met andere woorden, er is een rangorde in illusies zoals vermeld in de eerste wet van de chaos: mensen zijn verschillend, mensen zijn speciaal, mensen zijn ofwel goed ofwel slecht en deze verschillen zijn waardevol, net zoals bij het begin het ego het oorspronkelijke onderscheid die het ontstaan gaf aan het ego, dat er een verschil was tussen God en Zijn Zoon, tussen oorzaak en gevolg, tussen de Schepper en het geschapene. Dit alles is een illusie omdat de waarheid is dat we allemaal deel uitmaken van een niet te differentiëren eenheid die de schepping is, de Hemel is.

De weerspiegeling van deze eenheid hier in deze wereld en die ik al vaak in deze praatjes heb aangehaald, de weerspiegeling hier is dat we allemaal gelijk zijn. Dit spreekt de leugen van het ego tegen dat 2 + 2 = 4, dat er hier wetten zijn, dat er hier in deze wereld dingen gebeuren die we kunnen begrijpen, waarvan onze zintuigen ons gegevens terugkoppelen en die opgeslagen en geïnterpreteerd worden door de hersenen om dit te blijven ondersteunen. En we denken dat we begrijpen wat er hier gebeurt, we denken dat we begrijpen waarom dingen gebeuren, waarom we ziek worden, waarom we beter worden, wat ons gelukkig maakt, wat ons ongelukkig maakt, wat er werkt en wat er niet werkt en dit zowel op individueel als op collectief vlak. Dit is allemaal een leugen.

‘Niets dat zo verblindend werkt als de waarneming van de vorm’ wordt ons geleerd. Alles hier is een leugen omdat alles ons hier zegt dat de afscheiding werkelijk is, dat diversiteit werkelijk is, dat de besluiten die gebaseerd zijn op onze waarnemingen verantwoord en waar zijn. En dit alles, nogmaals is een leugen omdat in feite 2 + 2 = 5.

Vergeving is de sleutel voor geluk. De verschuiving van denken, de verandering van leraar, de verandering van identificatie met het denksysteem van afscheiding naar een denksysteem van vergeving, dat vormt de bron voor ons geluk. Dit ontkennen is de bron voor ons ongelukkig zijn en niet iets dat de wereld ons leert.

(volgende week deel 2)